Οι ερωτικές επιστολές του Προφήτη (απόσπασμα)

Θα ήθελα να σκίσω τα στήθια μου, να ξεριζώσω και να κρατήσω ψηλά την καρδιά μου, έτσι ώστε να μπορούν όλοι να την δούν. Απλά, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιθυμία για έναν άντρα απο το να γνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό και να τον γνωρίσουν και οι άλλοι γύρω του. Όλοι μας θέλουμε το φώς που κρεμάσαμε πίσω απο την πόρτα να κρεμαστεί στη μέση της σάλας, μπροστά σε όλους.

Προσωπικά, πιστεύω οτι όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να ζούν την ίδια μέρα, πάντα. Όσο για μένα, έχω ανάγκη να αφήσω να συμβούν όλα εκείνα που πρέπει να συμβούν, ανάγκη είναι, λοιπόν, να περιμένω ελεύθερος το απρόοπτο. Είμαι διαφορετικός κάθε μέρα που περνά και ακόμα σαν φτάσω 80 χρονών, ελπίζω να δοκιμάζω ακόμα εσωτερικές αλλά και εξωτερικές αλλαγές. Σαν έρθει εκείνη η ηλικία, δε θα σκέφτομαι τι έχω κάνει, αλλά τι θα κάνω, ώστε να χρησιμοποιήσω την κάθε στιγμή της ζωής μου που θα μου απομένει. Αρνούμαι λοιπόν, να προγραμματίσω οτιδήποτε σοβαρό κι ενδιαφέρον, παρά μόνο ασήμαντα, καθημερινά πράγματα. Όποιος προγραμματίζει τα ενδιαφέροντα θεωρώ οτι τα μεταμορφώνει όλα σε ασήμαντα.

Πάντα πίστευα πως κάποιος που μας καταλαβαίνει τελικά μας σκλαβώνει, αφού δεχόμαστε πια το καθετί, προκειμένου να μας καταλαβαίνουν. Στο μεταξύ, αυτή σου η κατανόηση μου χάρισε την ειρήνη και την πιο βαθιά ελευθερία, τέτοια που ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει. Στις δύο ώρες επίσκεψής σου, ανακάλυψες οτι κάποιο μελανό σημείο σκίαζε την καρδιά μου. Το τράβηξες απο το στήθος μου, το άγγιξες κι αυτό εξαφανίστηκε για πάντα, σπάζοντας τα δεσμά που με κρατούσαν φυλακισμένο.

Εκείνοι που καταβάλλουν προσπάθεια να δείξουν σημαντικοί είναι οι πιο ενοχλητικοί απ’ όλους.

Αν τα άνθη είναι σίγουρα οτι θα έρθει η άνοιξη, γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν πιστεύουμε πως μια μέρα θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε όλα όσα θέλουμε;

Η ζωή είναι μια συνεχής σκέψη. Δεν ξέρω ,όμως, γιατί δε μου αρέσει να μοιράζομαι αυτή τη σκέψη με τους άλλους. Εκείνοι τη σπρώχνουν απο τη μια μεριά κι εγώ απο την άλλη και κανένας δεν αντέχει τούτο τον πνευματικό αγώνα για πολύ καιρό.

Η μοναδική σιωπή που δοκιμάζουμε σαν είμαστε μαζί είναι εκείνη που μας βοηθά να τα καταλαβαίνουμε όλα.

Οι άνθρωποι πάντα αναζητούν την ασφάλεια και κάποιες φορές το καταφέρνουν, όμως η ασφάλεια είναι το τέλος τους, ενώ η Ζωή δεν έχει τέλος.

Πρέπει να ατενίζουμε το χτές σαν μια μητέρα που, αν και το πρόσωπό της είναι ακόμα αλλοιωμένο απο τους πόνους του τοκετού, εκείνη είναι πανευτυχής για το κατόρθωμά της.

Η ψυχή έχει δύο δυνάμεις : τη δίψα για γνώση και την ικανότητα να μάχεται γι ’αυτό.

Όταν δεν αγαπάμε ή όταν δεν είμαστε ικανοποιημένοι απο τον εαυτό μας, προσπαθούμε πάντοτε να είμαστε απασχολημένοι. Έτσι εμποδίζουμε την ανάπτυξή μας, προσπαθώντας να την ελέγξουμε.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να διδάξουμε σε κανέναν την αγνότητα του γυμνού κορμιού, είναι κάτι που θα πρέπει να καταλάβουν οι ίδιοι. Δεν μπορούμε να οδηγήσουμε τους άλλους, ώστε να κατανοήσουν το αληθινό νόημα της ζωής. Είναι ανάγκη να ανακαλύψουν μόνοι τους πως κάποια μέρη του δέντρου μεγαλώνουν προς τα ουράνια κι άλλα πάλι θάβονται στη γη. Και γιατί η κακομοιριά της άγνοιας είναι δυνατό να προκαλέσει προστριβές ανάμεσά μας; Όλα όσα αισθάνονται οι άνθρωποι δεν πρέπει να μας επηρεάζουν ούτε και να μας αποπροσανατολίζουν απο τον ορίζοντά μας.

Η Φύση ποτέ δεν κάνει άλματα.

Τι τεράστια διαφορά ανάμεσα στο φως που έρχεται απο ψηλά κι αυτό που έρχεται απο κάτω!

Κανείς μας δεν είναι αρκετά σοφός, ώστε να παίρνει αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του άλλου.

[...]Μάθε να ζείς το μεγαλείο του διπλανού σου, έτσι θα δείς και το δικό σου μεγαλείο.

Το ωραίο δεν είναι πάντα καλό, η καλοσύνη, όμως , είναι πάντα ωραία.

 (Paulo Coelho)