Πώς μπορείς

Πώς μπορείς να χωρέσης

Σε μιά μηδαμινότητα

Απλώνοντας την ατέλειωτη μοναξιά σου

Μέσα σ' ένα στήθος

Μια καρδιά

Που πετάει σπίθες

Διψάς, κρυώνεις

Έχεις την πείνα του πόνου

Για να μπορέσης να θρέψης

Την οδύνη του εαυτού σου

Δε μπορώ να σηκώσω καμμιά σκιά

Να περπατήσω γυμνός

Ανάμεσα στα φαντάσματα

Είδωλο θαμπό λησμονημένο καράβι

Ξαφνιάζοντας τους ανέμους

Αναζητώ έναν ήλιο

Ένα σβησμένο πρόσωπο

Μέσα σ' όλες τις νύχτες

Δε μπορώ να θυμηθώ

Σηκώνοντας την τρομερή σου αγάπη

Σαν ένα ουρανό προγενέστερο

Ανοιγμένο στην άβυσσο

Των πουλιών και της θάλασσας

Σαν τους αγγέλους που συντρίβονται

Απ' την απέραντη

Λεφτεριά...

 (Γ.Θέμελης)