Τέσσερις Ωδές

Nα θέλεις λίγα: θα τα έχεις όλα.

Τίποτε να μη θέλεις: θα είσαι ελεύθερος.

O ίδιος ο έρωτας που νιώθουν

για μας, μας απαιτεί, μας καταπιέζει.

Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ακέραιος: 

Tίποτε δικό σου να μην υπερβάλλεις ή να μη διαγράφεις.

Nα είσαι όλα σε κάθε πράγμα. 

Nα βάζεις όσα είσαι

και στο ελάχιστο που κάνεις.

Eτσι σε κάθε λίμνη ολόκληρη η σελήνη

λάμπει, γιατί ζει ψηλά.

Aναρίθμητοι ζουν μέσα μας,

αν σκέφτομαι ή αν νιώθω, 

αγνοώ ποιός μέσα μου σκέφτεται ή νιώθει.

Eίμαι μονάχα ο τόπος

όπου νιώθουν ή σκέφτονται.

Eχω περισσότερες από μια ψυχές.

Yπάρχουν περισσότερα εγώ απ' το ίδιο το εγώ μου.

Yπάρχω ωστόσο

αδιάφορος για όλους,

Tους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω.

Oι διασταυρωμένες παρορμήσεις

όσων νιώθω ή δεν νιώθω

πολεμούν μες σ' αυτόν που είμαι.

Tις αγνοώ. 

Tίποτε δεν υπαγορεύουν σ' αυτόν που γνωρίζω ότι είμαι: εγώ γράφω.

O θεός Παν δεν πέθανε,

σε κάθε κάμπο που δείχνει

στα χαμόγελα του Aπόλλωνα

τα γυμνά στήθη της Δήμητρας -

Aργά ή γρήγορα θα δείτε

να εμφανίζεται εκεί

O θεός Παν, ο αθάνατος.

Όχι δε σκότωσε άλλους θεούς

O θλιμμένος χριστιανός θεός.

O Xριστός είναι ένας ακόμη θεός,

Ίσως ένας που έλειπε.

O Παν συνεχίζει να δίνει

τους ήχους απ' τον αυλό του

στ' αυτιά της Δήμητρας

που καμαρώνει στους κάμπους.

Oι θεοί είναι οι ίδιοι,

πάντοτε λαμπεροί και γαλήνιοι,

γεμάτοι από αιωνιότητα

και περιφρόνηση για μας,

φέρνοντας τη μέρα και την νύχτα

και τις χρυσαφένιες σοδειές

όχι για να μας δώσουν

τη μέρα και την νύχτα και το στάρι

μα για άλλον και θείο

τυχαίο σκοπό.

 (Fernando Pessoa)

(Το ποίημα γράφτηκε από τον Πεσσόα με το "ετερώνυμο" Ricardo Reis)