Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι

Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ

‘Οταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους

και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,

Θα ‘χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ

Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,

Αν θαλασσόπνιχτοιν θ’ αναδυθούν,

Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κάτω απ’ τις δίνες τις θαλάσσης

Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα ‘βρουνֹ

Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,

Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουνֹ

Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει

Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,

Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουνֹ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.

Ας πάψουν πια να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι

Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγριαֹ

Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια

Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.

Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,

Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτεςֹ

Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθείֹ

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.

(Thomas Dylan)