Άνθρωποι με τεράστια ψυχικά αποθέματα- Έξι απίθανες πραγματικές ιστορίες

Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;

Με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, έγιναν οι καλλιτέχνες, οι αθλητές και οι επιστήμονες της ζωής. Οι άνθρωποι που απέδειξαν ότι ο πόνος μπορεί να ξεπεραστεί και η πίκρα να μεταμορφωθεί σε τέχνη. Ότι η αρρώστια και η αναπηρία, αντί για αιτία κοινωνικής απομόνωσης, μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία της πιο ουσιαστικής επικοινωνίας με τον κόσμο. Η μόνη πραγματική αναπηρία είναι η ψυχική αδράνεια, που μας "φυλακίζει" στη μιζέρια και μας εξοικειώνει με το σκοτάδι. Οι ίδιοι νίκησαν τη μιζέρια με τη δημιουργία ομορφιάς, επιστημών και τέχνης. Και το σκοτάδι, ρίχνοντας χρώματα και φως στην καθημερινότητα, για να μας δείξουν ακόμη μία φορά πως τίποτα σε αυτήν την ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο και τα μοναδικά εμπόδια που είναι απροσπέλαστα είναι αυτά που θεωρούμε εμείς και ΜΟΝΟ εμείς ότι είναι. 

Ο παράδεισος έρχεται από μέσα μας.Τριαντάφυλλος Ηλιάδης

Γεννήθηκε το 1950, στο χωριό Πετεινό της Ξάνθης, με χέρια κοντά, ίσα με τους αγκώνες και πρόβλημα στα πόδια. Τώρα πια έχει μηχάνημα στο δεξί πόδι και μπορεί σιγά σιγά να κινείται. Μια μέρα, ύστερα απόπολλές δυσχέρειες που αντιμετώπισε, λόγω απουσίας υποδομών στον τόπο γέννησης του, σε συνδυασμό με έλλειψη οικονομικών πόρων, πείσμωσε. Άρπαξε το μολύβι στο στόμα κι άρχισε να κάνει σχέδια. Αργότερα, το μολύβι έγινε χρωστήρας και τα σχέδια πίνακες. Ήταν δύσκολο πράγματι, μα ένας ανάπηρος επιστρατεύει κάθε γερό κομμάτι του σώματός του. Και η δική του θέληση, ξέσπασε με τα δόντια… 

Σήμερα, ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης είναι καταξιωμένος καλλιτέχνης. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες. Βραβευμένος το 1998 από την Ακαδημία Αθηνών, «για τη δύναμη της θέλησης και την ποιότητα της δουλειάς του», με δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό του.

Εκθέσεις στην Ξάνθη, τη Θεσσαλονίκη, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων κ.ά.».

Όπως έχει δηλώσει :«Δεν είναι τα χρήματα και ας χρειάζονται, μήτε η προβολή, ο σκοπός των εκθέσεων μου. Είναι που θέλω να δώσω το μήνυμα στα παιδιά της Ελλάδας. Σ αυτά που κυκλώνονται από τόσες απειλές και προπάντων από τα ναρκωτικά. Γι’ αυτό, όταν έρχονται να δουν τα έργα μου μαθητές και νέοι, τους μιλώ. 'Δείτε τους λέω τι φτιάχνει ένα σαράβαλο'. Γιατί με κόπο, επιμονή και θέληση ο άνθρωπος καταφέρνει τα πάντα. Να μην τα παρατάτε με την πρώτη δυσκολία και να μην καταφεύγετε στους ψεύτικους παραδείσους των ναρκωτικών. Ο παράδεισος έρχεται από μέσα μας. Και οι σωστοί δρόμοι έχουν πάντα προκοπή και χαρές να μας προσφέρουν.».

Ο άνθρωπος που χειρούργησε τον εαυτό του.Λεονίντ Ρογκόζοφ

 Ενας Σοβιετικός χειρουργός αναγκάστηκε να χειρουργήσει τον εαυτό του και μάλιστα χωρίς αναισθησία προκειμένου να ζήσει.

Η απίστευτη ιστορία έλαβε χώρα το 1961 στη Σιβηρία, όπου ο χειρουργός Λεονίντ Ρογκόζοφ, συμμετείχε ως γιατρός στην ερευνητική σοβιετική αποστολή στον σταθμό Νοβολαζερέφσκαγια σε συνθήκες που ξεπερνούν τους -60 βαθμούς Κελσίου.

Κάποια στιγμή ο Ρογκόζοφ, αισθάνθηκε έντονη ναυτία, ανυπόφορους κοιλιακούς πόνους, και είχε ανεβάσει και πυρετό. Πήρε κάποια παυσίπονα για να ηρεμήσει, αν και ο ίδιος σαν γιατρός είχε κάνει ήδη την διάγνωση του. Ήξερε ότι οι πόνοι ήταν μάλλον από σκωληκοειδίτιδα και την επόμενη μέρα έγινε εκείνο που φοβόταν. Παρουσιάστηκαν τα πρώτα σημάδια περιτονίτιδας. Έπρεπε άμεσα να μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο. Όμως σε εκείνη την περιοχή, πολύ πιο πάνω από τον Αρκτικό κύκλο, η πλησιέστερη πόλη απείχε περισσότερο από 1600 χιλιόμετρα.

Μη έχοντας άλλη επιλογή και γνωρίζοντας πλέον ότι αν δεν χειρουργηθεί, θα πεθάνει, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Να χειρουργήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Βοηθοί του ιατρείο της βάσης, ένας οδηγός και ένας μετεωρολόγος.

Ο οδηγός κρατούσε ένα μεγάλο καθρέπτη και ο μετεωρολόγος, είχε τον ρόλο του εργαλειοδότη. Ο Ρογκόζοφ ξάπλωσε και έβλεπε από τον καθρέπτη που του κρατούσε ο οδηγός την περιοχή της κοιλιάς του, όπου ο ίδιος θα χειρουργούσε. Ανοιξε μια τομή 10 εκατοστών και προχώρησε στην επέμβαση. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης ο Ρογκόζοφ, συχνά έχανε τις αισθήσεις του, ενώ αναγκαζόταν να σταματάει κάθε 10 λεπτά για να πάρει ανάσες.

Μετά από μήνες επέστρεψε στο Λένινγκραντ όπου τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος του Ερυθρού Λάβαρου, το οποίο διδόταν σε επιφανείς επιστήμονες. Από το 1986 μέχρι το 2000, διετέλεσε επικεφαλής του τμήματος χειρουργικής στο Ινστιτούτο Ερευνών της Αγίας Πετρούπολης για τον πνεύμονα και τη φυματίωση.

Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις.Simona Atzori

Πρόκειται για μία ταλαντούχα νεαρή κοπέλα από την Ιταλία, που κάνει τα πάντα με τα πόδια της, αφού γεννήθηκε χωρίς χέρια. Τα πόδια της έγιναν τα χέρια της. Στην κούνια ακόμα, οι γονείς τις, έβλεπαν ότι χρησιμοποιούσε τα πόδια για να παίρνει πράγματα και την βοηθούσαν. Έκανε τα πάντα με τα πόδια, όπως εμείς με τα χέρια μας. Άρα δεν υπήρξε αυτή η στιγμή που έπρεπε να πει στον εαυτό της «τώρα θα προσπαθήσω να κάνω αυτό ή εκείνο με τα πόδια μου». Ήταν κάτι σταδιακό και εξελίχθηκε ως φυσιολογική εξέλιξη.

Όπως έχει πει: "Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω ότι έχω μέσα μου. Γι’ αυτό επέλεξα να δημιουργώ, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Θέλω να μεταδώσω τη χαρά της ζωής, αυτό που είμαι, αυτό που νιώθω."

Σε ερώτηση που της είχε γίνει σε μια συνέντευξη: "Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα στη ζωή είναι όπως θα έπρεπε να είναι;", απάντησε: "Ναι. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις. Έπρεπε να ήμουν εδώ με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως πάντα έτσι ένιωθα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ήταν ο τρόπος που ζούσα και ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν οι γονείς μου. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω διαφορετική."

Στις σημαντικές στιγμές της ζωής της εντάσσονται η γνωριμία με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο το 1992 σε ηλικία 17 ετών, στον οποίο και χάρισε ένα προσωπικό πορτρέτο, η συμμετοχή της στην έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων το 2006 στο Τορίνο και η θέσπιση των βραβείων Atzori μαζί με τον χορογράφο Paolo Londi, τα οποία δίνονται για χορευτές και χορογράφους.

Πολυάσχολο άτομο και πολυπράγμων. Όταν είναι λυπημένη, ζωγραφίζει. Διότι δεν χρειάζεται να μιλήσει με κανέναν, δεν χρειάζεται να είναι καλοντυμένη ή να βάλει μακιγιάζ. Μένει με τον εαυτό της. Έχει δηλώσει πως "στην καθημερινότητα ξεχνάμε να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, τον εαυτό μας."

Καμιά τελική γραμμή. Η ζωή μου όπως την βλέπωΜάρλα Ράνιαν

Στον κόσμο της τα πάντα είναι θολά και όμως η κοπέλα από το Γιουτζίν του Όρεγκον έγινε η πρώτη αθλήτρια με ειδικές ικανότητες που κατόρθωσε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Η Μάρλα Ράιαν αναδείχθηκε τρεις φορές πρωταθλήτρια Αμερικής στα 5000 μέτρα, κατέκτησε 4 μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 και το 1996 προσπάθησε να προκριθεί μέσω του επτάθλου στους Ολυμπιακούς της Ατλάντας, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Το 2001 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της: «Καμιά τελική γραμμή. Η ζωή μου όπως την βλέπω». Η Μάρλα Ράνιαν μέχρι σήμερα είναι συνεπής σε ένα στόχο. Να ξεπερνά τον εαυτό της.

Μία Σύντομη Ιστορία του ΧρόνουΣτέφεν Χόκινγκ

Στα 17 του, με την ανεμελιά της νιότης, όλα έδειχναν εύκολα για τον Στίβεν Χόκινγκ. Μόλις είχε κερδίσει υποτροφία στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στον τομέα της φυσικής και έτσι το δικαίωμα να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Αποφοίτησε γρήγορα από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συνέχισε για μεταπτυχιακό στο Κέμπριτζ όπου το 1963 εισήχθη σε νοσοκομείο για περίθαλψη και εξετάσεις όταν παρατήρησε μείωση στον έλεγχο των κινήσεων του σώματος του. Μετά από σειρά εξετάσεων, η τελική διάγνωση ανέφερε ασθένεια στους νευρώνες του σώματος, γνωστή ως Λου Γκέριγκ. Οι προβλέψεις των γιατρών δεν έδιναν διάρκεια ζωής καν αρκετή για ολοκληρώσει το διδακτορικό του, όμως ο Χόκινγκ συνέχισε την έρευνα. Σήμερα ζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα η οποία κινείται μέσω ενός υπολογιστή που λειτουργεί με οπτικές ίνες. Κινώντας το δεξί του μάγουλο μπορεί να μιλάει, να συνθέτει ομιλίες, να γράφει εργασίες. Ο Χόκινγκ συνεχίζει να δουλεύει απτόητος.

Πέρα από τα πολλά θεωρήματα που διατύπωσε στα μαθηματικά και στη θεωρία της σχετικότητας, ο Χόκινγκ ασχολήθηκε εκτεταμένα με τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Το 1985 το ερευνητικό του έργο ταράσσεται από σύντομη πνευμονία που οδηγεί τους γιατρούς να συστήσουν στη γυναίκα του να τον αφήσει να πεθάνει. Η σύζυγος του αρνείται ένα τέτοιο ενδεχόμενο και τον μεταφέρει σε κλινική του Κέμπριτζ όπου υποβάλλεται σε τραχειοτομή που αποδεικνύεται σωτήρια για τη ζωή του. Το 1988, ο Χόκινγκ εκδίδει το διάσημο βιβλίο του «Μία Σύντομη Ιστορία του Χρόνου» που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων και παρέμεινε στη λίστα των best seller των «Sunday Times» για 237 συνεχόμενες εβδομάδες.

The FrameΦρίντα Κάλο

Η ζωή της Φρίντα Κάλο ήταν μια περιπέτεια δίχως διαλείμματα. Ανήσυχη και πολύπλευρη προσωπικότητα η Μεξικάνα έκανε τέχνη το μαρτύριο της. Ταλαιπωρημένη από παιδί από πολιομυελίτιδα είδε την μοίρα να της φέρεται με άσχημο τρόπο το 1925. Ένα μοιραίο τροχαίο ατύχημα σήμανε την αναπηρία της εφ' όρου ζωής και, ως τη χρονιά του σχετικά πρόωρου θανάτου της, το σώμα της Κάλο δεν έπαψε να ταλαιπωρείται από δυσβάσταχτους σωματικούς πόνους. Η Κάλο από κάποια στιγμή και μετά ήταν καθηλωμένη σε στενό κορσέ ασφυκτιώντας από τη μονιμότητα του άγχους της. Το ελεύθερο πνεύμα της όμως δεν κλονίστηκε ποτέ.

Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά μετέφερε στον καμβά τον σπαραγμό και τη μόνιμη μελαγχολία της, ζωγραφίζοντας «από την καρδιά και όχι μόνον από αυτά που βλέπεις», όπως επεσήμανε ο μέντοράς της, Ντιέγκο Ριβέρα. Ο πίνακας «Self Portrait – The Frame» αγοράστηκε από το Λούβρο και ήταν ο πρώτος λατινοαμερικανού ζωγράφου που τοποθετήθηκε στους τοίχους του μουσείου. Η Κάλο συνήθιζε να λέει: «Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;»

Καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς "υπέρ" δυνάμεις αλλά με "ειδικές" ικανότητες και ατσάλινη θέληση. Οι οποίοι κατάφεραν να μετατρέψουν την "αναπηρία" τους από μειονέκτημα σε προτέρημα και μέσα από δυσχέρειες που απειλούσαν ακόμη και την ζωή τους να καταφέρουν να δημιουργήσουν τέχνη, επιστημονικά επιτεύγματα και να πρωταγωνιστήσουν στον παγκόσμιο αθλητισμό. Άνθρωποι-παραραδείγματα προς μίμηση για όλους μας και ζωντανές αποδείξεις πως όταν υπάρχει πραγματική θέληση κανένα εμπόδιο δεν είναι απροσπέλαστο.

[The Killers - Human]