75 σπάνιες ταξιδιωτικές αφίσες -Όταν οι τουρίστες λεγόταν ταξιδιώτες, ή παραθεριστές

Πώς πωλούνται τα όνειρα; Οι ταξιδιωτικές αφίσες της χρυσής εποχής του τουρισμού δίνουν πολλές και υπέροχα στυλιζαρισμένες απαντήσεις.   

Σήμερα οι μετακινήσεις είναι τόσο αυτονόητες, που είναι δύσκολο να καταλάβουμε τις συνθήκες στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε τα ταξίδια ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πολύ πλούσιων, που άλλαζαν τόπο διαμονής ανάλογα με τις εποχές. Καλοκαίρι στο εξοχικό του Newport, χειμώνας στη Νότιο Γαλλία. Μόνο ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού μπορούσε να υποστηρίξει τις πολύπλοκες διεργασίες μετακίνησης δεκάδων υπηρετών και βουνών από αποσκευές.   

Στο τέλος του 20ου αιώνα τα ταξίδια διαρκούσαν ώρες, όχι μέρες, και οι μαζικές μετακινήσεις, ειδικά στον αέρα, έγιναν κάτι συνηθισμένο. Παράλληλα, τα κρουαζιερόπλοια άρχισαν να σημειώνουν νέα ρεκόρ και τα τρένα έγιναν αεροδυναμικά. Οι ταξιδιώτες άρχισαν να απαιτούν μεγαλύτερες ευκολίες και μεγαλύτερη γκάμα επιλογών. Ο πόθος για την ανακάλυψη νέων προορισμών σάρωσε όλη τη γη, μετατρέποντας μικρά ψαροχώρια σε νέους, συναρπαστικούς και πολυτελείς προορισμούς για τους προνομιούχους, ενώ η μεσαία τάξη ακολουθούσε, μέσω των όλο και πιο εκτεταμένων μέσων μαζικής μεταφοράς. Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες και οι πωλητές εισιτηρίων, απορροφώντας την έξαψη της νέας εποχής, διοχέτευσαν την αίσθηση περιπέτειας μέσω της γλώσσας του design.   
Σας παρουσιάζουμε μια επιλογή από τις αφίσες της εποχής όπου το ταξίδι ήταν εμπειρία που σου άλλαζε τη ζωή. Επειδή απευθυνόταν στην ανώτερη, πλούσια και καλλιεργημένη τάξη, είναι ανάλογα υψηλής αισθητικής. Εκτός από τα χαριτωμένα στερεότυπα για χώρες και ανθρώπους αναδεικνύουν μια χρυσή εποχή των εικονογραφήσεων, με έντονη εικαστικότητα και λακωνική χάρη.

της Λένας Φουτσίτζη, Πηγή: www.lifo.gr

Richard Buckminster Fuller, at "Saturday Review (U.S. magazine)"

Είμαι 78 χρονών και διαπιστώνω ότι στα χρόνια αυτά, έχω καταναλώσει 1.000 τόνους νερού, τροφής και αέρα, η χημική σύσταση των οποίων χρησιμοποιήθηκε προσωρινά και επι διαφορετικά διαστήματα για να δημιουργηθούν μαλλιά, δέρμα, σάρκα, οστά, αίμα κ.λ.π.,

πρίν να αποβληθεί προοδευτηκά απο τον οργανισμό. 

Ξεκίνησα με 4 κιλά, μετά προχώρησα στα 35, μετά στα 85, κάποτε έφτασα και στα 104 κιλά.

Μετά, έχασα 35 κιλά και αναρωτήθηκα: "Ποιος ήταν αυτά τα κιλά;- γιατί εγώ υπάρχω ακόμα εδώ.

Τα 35 κιλά που ξεφορτώθηκα, ήταν δέκα φορές το βάρος μου σε σάρκα και οστά που είχα όταν γεννήθηκα το 1895.

Είμαι σίγουρος πώς δεν είμαι το βάρος των τελευταίων γευμάτων που έχω φάει, μερικά από τα οποία θα γίνουν τα μαλλιά μου που θα κοπούν δύο φορές το μήνα.

Αυτά τα χαμένα κιλά οργανικών χημικών ουσιών, σίγουρα δεν ήταν "εγώ".

Τα υπόλοιπα ακόμα παραμένουν συνδεδεμένα φτιάχνοντας το σώμα μου. 

Κάνουμε ένα μεγάλο λάθος, ταυτίζοντας το "εγώ" και το "εσύ" με αυτή την εφήμερη και επομένως αισθητηριακά εντοπιζόμενη χημεία...

Πολλές φορές, έχουν ζυγίσει ανθρώπους στη διαδικασία του θανάτου. Μερικοί, καταδικασμένοι απο καρκίνο άποροι, δέχτηκαν να βάλουν τα κρεβάτια τους πάνω στη ζυγαριά.

Η μόνη φανερή διαφορά βάρους πριν και μετά το θάνατο, είναι αυτή που οφείλεται στον αέρα που εκπνέεται ή στα ούρα που διαφεύγουν. 

Η ζωή, ότι κι αν είναι, δε ζυγίζεται ποτέ. 

Οι ιδέες μας συνεχώς αλλάζουν. 
Το μυαλό του παιδιού, δεν είναι το ίδιο με το μυαλό των ενηλίκων.

Το μυαλό που έχετε απόψε, δεν είναι αυτό που θα έχετε την επόμενη ή τη μεθεπόμενη βδομάδα.

Είναι λοιπόν φανερό πως το ουσιαστικό, δε μπορεί να είναι το μεταβαλλόμενο μυαλό σας.

Ποιό είναι το "εγώ" του εγώ σας; 
Ποιο είναι αυτό το θαυμαστό νεφελώδες πράγμα που το ονομάζει αιώνιο; 

...Η ανθρωπότητα έχει μια ουσιαστική λειτουργία μέσα στο σύμπαν- στις μακρό-μικρό κλίμακες του μεγάλου σχεδιασμένου σεναρίου και της πραγμάτωσης του μέσα στο χρόνο.

Ανατέλλει μέσα μας η διαισθητική αντίληψη της ακεραιότητας και αθανασίας του ατόμου. Η συνειδητότητα είναι περιορισμένη, αλλά η γνώση είναι αιώνια. 

Η συνείδηση, η αντίληψη, είναι πράγματα του καιρού και τελειώνουν κάποτε.

Η κατανόηση και η γνώση είναι αιώνιες- τα μικρά παιδιά το γνωρίζουν αυτό διαισθητικά...

[Ο Ρίτσαρντ Μπάκμινστερ Φούλερ (Richard Buckminster Fuller, ή Bucky Fuller 12 Ιουλίου 1895 - 1 Ιουλίου 1983) ήταν ένας από τους σημαντικότερους νεωτεριστές του 20ού αιώνα. Εκτός από διεθνούς φήμης σχεδιαστής, ήταν, επίσης, μηχανικός, μαθηματικός, αρχιτέκτονας, ποιητής, φιλόσοφος, περιβαλλοντολόγος και οραματιστής.
Περισσότερες πληροφορίες: Βικιπαίδεια]

Charles Bukowski, Factotum

If you're going to try, go all the way.

Otherwise, don't even start. 

This could mean losing girlfriends, wives, relatives and maybe even your mind. 

It could mean not eating for three or four days. 

It could mean freezing on a park bench. 

It could mean jail. 

It could mean derision. 

It could mean mockery--isolation. 

Isolation is the gift. 

All the others are a test of your endurance, of how much you really want to do it. 

And, you'll do it, despite rejection and the worst odds. 

And it will be better than anything else you can imagine. 

If you're going to try, go all the way. 

There is no other feeling like that. 

You will be alone with the gods, and the nights will flame with fire. 

You will ride life straight to perfect laughter. 

It's the only good fight there is.

Δεκάλογος του Paulo Coelho

1. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Και θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν έτσι.

2. Σε κάθε άνθρωπο έχουν δοθεί δύο ποιότητες: η δύναμη και το ταλέντο.

Η δύναμη τον οδηγεί να συναντήσει το πεπρωμένο του,

το ταλέντο του τον υποχρεώνει να μοιραστεί με τους άλλους τα καλά του στοιχεία.

Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει πότε να χρησιμοποιεί το ένα και πότε το άλλο.

3. Σε κάθε άνθρωπο έχει δοθεί μια αρετή: η ικανότητα να επιλέγει.

Για όποιον δεν χρησιμοποιεί αυτή την αρετή, μετατρέπεται σε κατάρα– και οι άλλοι θα επιλέγουν πάντα για λογαριασμό του.

4. Κάθε άνθρωπος έχει τον Προσωπικό του Μύθο να υλοποιήσει και αυτός είναι ο λόγος που έρχεται στον κόσμο.

Ο Προσωπικός Μύθος εκδηλώνεται στον ενθουσιασμό του για όσα κάνει.

5. Κάθε άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει δύο γλώσσες: τη γλώσσα της κοινωνίας και την γλώσσα των οιωνών.

Η πρώτη εξυπηρετεί την επικοινωνία με τους άλλους.

Η δεύτερη χρησιμοποιείται για να εξηγεί τα μηνύματα από τον Θεό.

6. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αναζητά την απόλαυση- αυτό δηλαδή που δίνει σ’ εκείνον χαρά και όχι κατ’ ανάγκη στους άλλους.

7. Κάθε άνθρωπος πρέπει να διατηρεί ζωντανή μέσα του την ιερή φλόγα της τρέλας.

Και πρέπει να συμπεριφέρεται σαν κανονικός άνθρωπος.

8. Τα μόνα σφάλματα που θεωρούνται σοβαρά είναι τα εξής:

να μη σέβεσαι τα δικαιώματα του άλλου, να παραλύεις από τον φόβο, να αισθάνεσαι ένοχος,

να νομίζεις ότι δεν αξίζεις ό,τι καλό και κακό σου συμβαίνει στη ζωή και να είσαι δειλός.

Να αγαπούμε τους εχθρούς μας, αλλά να μην κάνουμε συμμαχίες μαζί τους.

Βρίσκονται στον δρόμο μας για να δοκιμάσουν το σπαθί μας και αξίζουν τον σεβασμό της μάχης μας.

Εμείς να διαλέγουμε τους εχθρούς μας και όχι αντίστροφα.

9. Όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ίδιο Θεό και όλες αξίζουν τον ίδιο σεβασμό.

10. Ό,τι κάνουμε στο παρόν επηρεάζει το μέλλον ως συνέπεια και το παρελθόν ως λύτρωση.

Ο μικρός πρίγκιπας στη φυλακή

Στις αρχές του Ιούλη ένας «Μικρός Πρίγκιπας» μεταφρασμένος στα αραβικά έφθασε στη Χίο. Ταξίδεψε από την Γερμανία στα χέρια της γλυκιάς Inga. «Για να μπορούν τα παιδιά στο κέντρο κράτησης να το διαβάζουν» μου είπε εκείνο το απόγευμα. 

“On ne voit bien qu’avec le cœur. L’essentel est invisible pour les yeux”

«One sees clearly only with the heart. What is essential is invisible to the eye»

Στις αρχές του Ιούλη ένας «Μικρός Πρίγκιπας» μεταφρασμένος στα αραβικά έφθασε στο νησί μας. Ταξίδεψε από την Γερμανία στα χέρια της γλυκιάς Inga. «Για να μπορούν τα παιδιά στο κέντρο κράτησης να το διαβάζουν» μου είπε εκείνο το απόγευμα.

Η ίδια ζει στη βόρεια θάλασσα της Βαλτικής κι εκεί μαθαίνει όσα συμβαίνουν εδώ στο δικό μας πλανήτη. Ανήσυχη για την μοίρα που επιφυλάσσεται στους πρόσφυγες, θέλησε να μην μείνουν τα παιδιά μόνα σε μια φυλακή. Να έχουν κάτι να ονειρεύονται για να αντέχουν. Έψαξε βιβλία γραμμένα στα αραβικά, πρόσθεσε ένα δικό της γραπτό μήνυμα για αλληλεγγύη και έφερε το πολύτιμο φορτίο μαζί με τις αποσκευές της για τις ολιγοήμερες διακοπές της στο Αιγαίο.

Η Inga με την αίσθηση της ευθύνης για όσα συμβαίνουν γύρω της, αναζήτησε τρόπο, αφιέρωσε χρόνο και κόπο για να εμπλακεί στη δυστυχία και να την ανακουφίσει. Έστω και για λίγο να χαρίσει ένα μικρό χαμόγελο. Είναι τόσο λίγο άραγε αυτό;

Κι έπειτα σήμερα το πρωί διάβασα πως είναι η επέτειος θανάτου του Antoine de Saint-Exupéry που συγκλονισμένος από τον πόλεμο, εξόριστος από την χώρα του, έγραψε το μικρό αριστούργημα που μας μιλά για ένα τριαντάφυλλο κι έναν πρίγκιπα που διδάχτηκε από την αλεπού να εξημερώνει όσα αγαπά, πως «μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν».

Ποια άλλη κίνηση θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα το μήνυμα του και να δώσει αλήθεια σε ένα παραμύθι;

της Νατάσας Στραχίνη- πηγή: aplotaria.gr

Έξοδος κινδύνου

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. 
Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν. 
Καμιά φορά και σκοτώνουν. 
Ομως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. 
Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. 
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου.
Τότε σώζεσαι.
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτε δεν είναι στη ζωή το παν!
Εχει και παρακάτω, έχει και άλλο.
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Οταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του,
είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.
Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος.
Οσο χάνεις, τόσο κολλάς.
Εχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.
Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.
Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες.
Εκτός αν
πετύχεις στις καλές του το Θεό.
Συμβαίνει.
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή.
Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ'έπαιρνε.
Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ'έπαιρνε. 
Για να μαθαίνω.

[Αλκυόνη Παπαδάκη- Βαρκάρισσα της χίμαιρας]