“Petheadz” _Φωτογραφίες ανθρώπων με τα κεφάλια των κατοικίδιών τους

Ο Καναδός φωτογράφος, Zach Rose, πιστεύει πως τα κατοικίδια μοιάζουν πολύ με τους ιδιοκτήτες τους όσον αφορά στη συμπεριφορά. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει μία συλλογή από πορτραίτα, όπου τα pets αντικαθιστούν το κεφάλι των ιδιοκτητών τους. Είναι πολύ χαριτωμένα!

Η αλήθεια είναι ότι στο Instagram έχουν δει πολλά τα μάτια μας και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δουν πολλά περισσότερα. Ειδικά τώρα που πολλοί χρήστες μπαίνουν στη λογική των concepts ή και των μονοθεματικών λογαριασμών.

Για την ακρίβεια πρόκειται ένα mash-up λήψεων ζώων με τη D-SLR του και εν συνεχεία ανθρώπων με κινητά στο ίδιο σημείο και με –ας τα πούμε- ενδιαφέροντα και σίγουρα πρωτότυπα αποτελέσματα.

Farm life_ Elena Shumilova photography

Οι δύο γιοι της μαμάς Elena Shumilova από τη Ρωσία έχουν την τύχη να μεγαλώνουν σε μία φάρμα. Εκεί, έρχονται καθημερινά σε επαφή με διάφορα ζώα, σκύλους, κουνέλια, γάτες, πάπιες.

Η φωτογράφος βρήκε λοιπόν την ευκαιρία να δημιουργήσει παραμυθένιες εικόνες με πρωταγωνιστές τα παιδιά της και όλους τους τετράποδους-και-μη φίλους τους. Κι όλα αυτά, χρησιμοποιώντας φυσικό φωτισμό! Αυτό που κάνει την περισσότερη εντύπωση, είναι το πόσο δεμένα δείχνουν τα παιδιά με τη φύση και πόσο τρυφερά και στοργικά φέρονται στα ζωάκια. Υπέροχο.

Pencil vs Camera

Ο Βέλγος Ben Heine ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2010 να κερδίζει την προσοχή του κόσμου με την πολύ δημιουργική σειρά φωτο-ζωγραφιών του, “Pencil VS Camera”.

Ενισχύοντας τις φωτογραφίες που τραβάει σε όλον τον κόσμο με illustrations που στρετσάρουν τα όρια της φαντασίας του θεατή, ο Heine μπορεί να συγκινήσει, να προκαλέσει, να αφυπνίσει κι ακόμη κι αν τίποτα δεν καταφέρει από αυτά, να σου χαρίσει έστω ένα χαμόγελο. 

The Invitation by Oriah

It doesn’t interest me

what you do for a living.

I want to know

what you ache for

and if you dare to dream

of meeting your heart’s longing.

It doesn’t interest me

how old you are.

I want to know

if you will risk

looking like a fool

for love

for your dream

for the adventure of being alive.

It doesn’t interest me

what planets are

squaring your moon...

I want to know

if you have touched

the centre of your own sorrow

if you have been opened

by life’s betrayals

or have become shrivelled and closed

from fear of further pain.

I want to know

if you can sit with pain

mine or your own

without moving to hide it

or fade it

or fix it.

I want to know

if you can be with joy

mine or your own

if you can dance with wildness

and let the ecstasy fill you

to the tips of your fingers and toes

without cautioning us

to be careful

to be realistic

to remember the limitations

of being human.

It doesn’t interest me

if the story you are telling me

is true.

I want to know if you can

disappoint another

to be true to yourself.

If you can bear

the accusation of betrayal

and not betray your own soul.

If you can be faithless

and therefore trustworthy.

I want to know if you can see Beauty

even when it is not pretty

every day.

And if you can source your own life

from its presence.

I want to know

if you can live with failure

yours and mine

and still stand at the edge of the lake

and shout to the silver of the full moon,

“Yes.”

It doesn’t interest me

to know where you live

or how much money you have.

I want to know if you can get up

after the night of grief and despair

weary and bruised to the bone

and do what needs to be done

to feed the children.

It doesn’t interest me

who you know

or how you came to be here.

I want to know if you will stand

in the centre of the fire

with me

and not shrink back.

It doesn’t interest me

where or what or with whom

you have studied.

I want to know

what sustains you

from the inside

when all else falls away.

I want to know

if you can be alone

with yourself

and if you truly like

the company you keep

in the empty moments.

By Oriah © Mountain Dreaming,
from the book The Invitation
published by HarperONE, San Francisco,
1999 All rights reserved

Annabel Lee – ερωτικό ποίημα του Edgar Allan Poe

Έχουν περάσει πολλά πολλά χρόνια από τότε

Σ’ ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα

Που κάποια κόρη ζούσε, ίσως την ξέρετε

Άναμπελ Λη ήταν το όνομα της

Κι η κόρη αυτή ζούσε με μόνο μια σκέψη

Να με αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστε ακόμα τότε και οι δυο παιδιά

Σ’ ένα βασίλειο δίπλα στη θάλασσα

αλλά αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη μεγαλύτερη ακόμα κι από την αγάπη

εγώ και η δική μου Άναμπελ Λη .

 

Με μιαν αγάπη που τη ζήλευαν τα φτερωτά σεραφείμ στον ουρανό

Μας ζήλευαν εκείνη κι εμένα.

Κι αυτός ήταν ο λόγος που χρόνια πριν

Σε αυτό το βασίλειο δίπλα στη θάλασσα

Φύσηξε ένας άνεμος από ένα σύννεφο

και πάγωσε την όμορφη μου Άναμπελ Λη

Κι έτσι οι συγγενείς της ήρθαν και

την πήραν μακριά από εμένα

να την κλείσουν μέσα σε ένα μνήμα

 

Στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα

Οι άγγελοι, που δεν είχαν ούτε τη μισή δική μας ευτυχία

ζήλεψαν εμένα και εκείνη

Ναι! Αυτός ήταν ο λόγος (και το ξέρουν όλοι

στο βασίλειο αυτό δίπλα στη θάλασσα)

ότι ένας άνεμος από ένα σύννεφο τη νύχτα

παγώνοντας και σκοτώνοντας την Άναμπελ Λη.

 

Αλλά η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή από την αγάπη

αυτών που είναι μεγαλύτεροι μας

Αυτών που είναι σοφότεροι από εμάς

Και ούτε οι άγγελοι στον παράδεισο ψηλά

ούτε οι δαίμονες κάτω από τη θάλασσα

μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου

από την ψυχή της Αναμπελ Λη

Γιατί το φεγγάρι ποτέ δε φέγγει χωρίς να μου φέρει όνειρα

της όμορφης Άναμπελ Λη

και τα αστέρια δε βγαίνουν ποτέ, αλλά νιώθω τα λαμπερά μάτια

της όμορφης Άναμπελ Λη

 

Και έτσι, όλη τη νύχτα, ξαπλώνω δίπλα από

την αγαπημένη μου, τη ζωή μου και τη γυναίκα μου

στο μνήμα δίπλα από τη θάλασσα

στον τάφο της εκεί που σκάει το κύμα..

“Αγαπάς τη ζωή; Τότε μη σπαταλάς το χρόνο σου, γιατί απ' αυτόν είναι φτιαγμένη η ζωή” Φραγκλίνος Βενιαμίν

Αναρωτιέμαι είναι ο χρόνος που περνάει γρήγορα ή εμείς βαδίζουμε αργά 

λες και θα ζήσουμε αιώνια;; 

Και όταν λέω αργά, δεν εννοώ με αργό ρυθμό. Εννοώ ότι οι μέρες περνούν, 

 χάνονται και δεν γυρίζουν πίσω και δεν είμαι σίγουρη ούτε στο ελάχιστο εάν τις ζούμε πραγματικά, εάν τις χαιρόμαστε. 

Ζωή: Δώρο, περιπέτεια, ταξίδι, βόλτα, πέρασμα, εμπειρία, αρχή ή τέλος; 

Τι απ΄ όλα είναι άραγε; 

Ποιος είναι ο σωστός χαρακτηρισμός, δεν ξέρω. Νομίζω πως άλλοτε τη βιώνουμε σαν δώρο και άλλοτε σαν εμπειρία και μάλιστα δύσκολη. 

 Νομίζω πως μεγαλώνουμε περνώντας όλο και λιγότερο ξέγνοιαστες στιγμές και οι περισσότεροι αυτό που κάνουμε είναι να κυνηγάμε. 

Έχουμε γίνει κυνηγοί του χρόνου, της κάθε ώρας που περνάει για να προλάβουμε όλες αυτές τις υποχρεώσεις που σχεδόν πάντα μόνοι μας φορτωνόμαστε. 

Κυνηγάμε να βρούμε την φανταστική δουλειά που θα μας προσφέρει πολλά φράγκα. 

Κυνηγάμε να αποκτήσουμε το super αυτοκίνητο. 

Κυνηγάμε να δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ, να χρεωθούμε ένα δάνειο εκατομμυρίων και να φτιάξουμε την τεράστια σπιταρόνα για να μείνουμε. 

Και τρέχουμε ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Μεταξύ μας μιλάμε. Ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια. 

Μεγαλοπιαστήκαμε, γίναμε οπαδοί της μανίας του καταναλωτισμού, δεν αντέχουμε ο γείτονας να έχει καλύτερο αυτοκίνητο από εμάς και να το μοστράρει. 

Δεν αντέχουμε να πάμε στο σπίτι της ξαδέρφης και να είναι το τριπλάσιο από το δικό μας. Δεν αντέχουμε η κολλητή μας να έχει βρει απίστευτο σύντροφο και εμείς όχι. 

Και αντί με ηρεμία και αλήθεια να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε στη ζωή μας, τι πραγματικά έχουμε ανάγκη, πως θέλουμε να περνάμε την κάθε μέρα μας, 

πως θα είμαστε πραγματικά καλά, γινόμαστε κομμάτι όλης της υπόλοιπης αλυσίδας και δενόμαστε με το σύνολο, με το κοπάδι. 

Και μετά το τρελό κυνήγι του κρυμμένου ή ολοφάνερου θησαυρού, γινόμαστε είτε το θέλουμε είτε όχι δέσμιοι. 

Μήπως τελικά δεν έχουμε βρει τι θέλουμε πραγματικά στη ζωή μας; 

Μήπως έχουμε μπερδέψει τις πραγματικές μας ανάγκες με ψεύτικες επιθυμίες; 

Μήπως ξέρουμε βαθιά μέσα μας αλλά όλα τα υπόλοιπα βοηθούν στο να λοξοδρομούμε; 

Αρκεί μια συζήτηση με τον εαυτό μας, ένας απολογισμός, μία καθαρή κουβέντα. 

Ξέρετε κάτι, θαυμάζω τους επιστήμονες, τους γιατρούς, τους δικηγόρους. 

Όμως, δεν θα είχε κανένα νόημα η ζωή εάν ήμασταν όλοι ένα από τα τρία. 

Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι μορφωμένοι. Έχω γνωρίσει όμως και ανθρώπους “αμόρφωτους” με απίστευτη παιδεία. 

Μου αρέσουν τα μεγάλα σπίτια με μοντέρνα διακόσμηση. 

Δεν μου αρέσει η μοναξιά και η ψυχρότητα που εκπέμπουν συνήθως αυτά τα σπίτια. 

Μου αρέσει η ζεστασιά και η γαλήνη που έχω νιώσει σε μικρότερα σπίτια με πραγματικά αγαπημένες οικογένειες. 

Μην βάζετε τη ζωή σας σε καλούπια. 

Μην μετράτε τι έχετε με αριθμούς. 

Μην συγκρίνετε τον εαυτό σας με το τι κάνουν οι άλλοι. 

Μην φοβάστε τι θα πούνε οι άλλοι. 

Απλά προχωρήστε και χτίστε βήμα-βήμα μία ζωή που απλά θα λαχταράτε κάθε μέρα να ζήσετε. 

Κανείς μας δεν ξέρει, μπορεί να μην έχουμε δεύτερη ευκαιρία….. 

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ - Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ ΨΗΛΩΝΕΙ

Εμείς για αλλού πηγαίναμε και αλλού η ζωή μας πάει

Να ξυπνήσεις το πρωί, να κάνεις το ντουζάκι σου, να φτιάξεις το πρωινό σου, 

να το φας με ηρεμία, να κάνεις το πρόγραμμά σου, 

να χαζέψεις και λίγο και μετά να ντυθείς και να πας στη δουλειά σου. 

Στη δουλειά σου που τόσο αγαπάς, που είναι τόσο δημιουργική, 

που της προσφέρεις και σου προσφέρει...

Να με τσιμπήσει κάποιος ε; 

Αυτά συμβαίνουν αλλού ή πουθενά πια...

Φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει ο κόσμος που προχωράει με χίλια 

και τρέχουμε να τον προλάβουμε; 

Φταίνε οι απαιτήσεις μας που όλο και μεγαλώνουν; 

Τι φταίει που δεν φοράω πια τις μεταξωτές μου πυτζάμες, 

που δεν προλαβαίνω να φτιάξω και να φάω πρωινό, 

που δεν ξυπνάω ήρεμα, που δεν μου αρέσει η δουλειά μου;

Τι φταίει που άλλαξε τόσο η διαδρομή στην πορεία 

που ο προορισμός απέχει μίλια μακριά από τον αρχικό, τον επιθυμητό.. 

Σαν να λέμε σε άλλη χώρα, σε άλλα μέρη, σε άλλη γη.

Δεν εξηγείται αλλιώς καρδιά μου, 

κάποια στροφή πήραμε λάθος και ενώ είδαμε την ταμπέλα για αδιέξοδο, 

συνεχίσαμε πιστεύοντας στα θαύματα.. 

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ - ONIRAMA

Μια ατόφια μέρα

Θέλω να φύγω μακριά, να εξαφανιστώ. Λύγισα μέσα μου, γονάτισα.

Να φύγω και ας με ψάχνεις. Και ας μην με βρεις.

Και να με χάσεις … και να ξεχάσεις..

Μα πάνω απ΄ όλα θέλω να ξεχάσω εγώ. 

Μα πάνω απ΄όλα θέλω να γυρίσω εδώ, σε’ σένα. 

Αλλά να μην με θυμάσαι και να μην θυμάμαι ούτε εγώ. 

Τίποτα να μην θυμάμαι. 

Μόνο εσένα. Μόνο τη μορφή σου. Μόνο τα μάτια σου.

Να σου απλώσω το χέρι και να περιμένω να ξεκινήσεις πρώτος για να σε ακολουθήσω.

Να με κρατάς αγκαλιά και να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας. 

Μόνο τα jean και τα μακό μπλουζάκια μας.

Να με φιλάς και να είσαι εκεί, σε εμένα, σε εμάς, να με νιώθεις. 

Εμένα.

Να φύγω και όταν ξαναέρθω, να έχω ξεχάσει. Τα πάντα.

Δεν μπορώ να επιλέξω να θυμάμαι μόνο τα καλά. 

Όλα έχουν κάποιο τίμημα. 

Και ναι, το αποδέχομαι.

Και να ξεκινήσουμε από την αρχή. 

Ατόφιο έρωτα. Ατόφια αγάπη. Ατόφια χάδια. Ατόφια φιλιά. 

Τίποτα λερωμένο. Τίποτα επισκιασμένο. Τίποτα αδικημένο.

Να με ρωτήσεις που θέλω να πάμε και να σου πω στη θάλασσα. 

Όχι όμως στην ίδια θάλασσα που είχαμε πάει και θυμηθώ και στεναχωρηθώ. 

Σε άλλη, σε καινούργια, σε καθαρή, σε απέραντη θάλασσα.

Να σε κρατώ αγκαλιά και να περπατάμε, να χαζεύουμε, να μιλάμε.

Όχι για το πριν, όχι για τους φόβους, όχι για τις άσχημες σκέψεις. 

Να μιλάμε για το τώρα, για το αύριο. Να μιλάω εγώ με εσένα. 

Να κοιτώ τα μάτια σου και να καταλαβαίνω. Να μην αναρωτιέμαι για τίποτα. 

Να μην φοβάμαι για τίποτα. Να με κοιτάς και να φτάνεις μέχρι εκεί με μυαλό και με ψυχή.

Να μου πάρεις παγωτό φράουλα.

 Να σου γκρινιάζω και να χαμογελάς. 

Να γεμίσουν τα παπούτσια μας με άμμο.

Δεν θέλω τίποτα άλλο. Μόνο μια μέρα. Μία ατόφια μέρα……….