Μια ατόφια μέρα

Θέλω να φύγω μακριά, να εξαφανιστώ. Λύγισα μέσα μου, γονάτισα.

Να φύγω και ας με ψάχνεις. Και ας μην με βρεις.

Και να με χάσεις … και να ξεχάσεις..

Μα πάνω απ΄ όλα θέλω να ξεχάσω εγώ. 

Μα πάνω απ΄όλα θέλω να γυρίσω εδώ, σε’ σένα. 

Αλλά να μην με θυμάσαι και να μην θυμάμαι ούτε εγώ. 

Τίποτα να μην θυμάμαι. 

Μόνο εσένα. Μόνο τη μορφή σου. Μόνο τα μάτια σου.

Να σου απλώσω το χέρι και να περιμένω να ξεκινήσεις πρώτος για να σε ακολουθήσω.

Να με κρατάς αγκαλιά και να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας. 

Μόνο τα jean και τα μακό μπλουζάκια μας.

Να με φιλάς και να είσαι εκεί, σε εμένα, σε εμάς, να με νιώθεις. 

Εμένα.

Να φύγω και όταν ξαναέρθω, να έχω ξεχάσει. Τα πάντα.

Δεν μπορώ να επιλέξω να θυμάμαι μόνο τα καλά. 

Όλα έχουν κάποιο τίμημα. 

Και ναι, το αποδέχομαι.

Και να ξεκινήσουμε από την αρχή. 

Ατόφιο έρωτα. Ατόφια αγάπη. Ατόφια χάδια. Ατόφια φιλιά. 

Τίποτα λερωμένο. Τίποτα επισκιασμένο. Τίποτα αδικημένο.

Να με ρωτήσεις που θέλω να πάμε και να σου πω στη θάλασσα. 

Όχι όμως στην ίδια θάλασσα που είχαμε πάει και θυμηθώ και στεναχωρηθώ. 

Σε άλλη, σε καινούργια, σε καθαρή, σε απέραντη θάλασσα.

Να σε κρατώ αγκαλιά και να περπατάμε, να χαζεύουμε, να μιλάμε.

Όχι για το πριν, όχι για τους φόβους, όχι για τις άσχημες σκέψεις. 

Να μιλάμε για το τώρα, για το αύριο. Να μιλάω εγώ με εσένα. 

Να κοιτώ τα μάτια σου και να καταλαβαίνω. Να μην αναρωτιέμαι για τίποτα. 

Να μην φοβάμαι για τίποτα. Να με κοιτάς και να φτάνεις μέχρι εκεί με μυαλό και με ψυχή.

Να μου πάρεις παγωτό φράουλα.

 Να σου γκρινιάζω και να χαμογελάς. 

Να γεμίσουν τα παπούτσια μας με άμμο.

Δεν θέλω τίποτα άλλο. Μόνο μια μέρα. Μία ατόφια μέρα……….