“Αγαπάς τη ζωή; Τότε μη σπαταλάς το χρόνο σου, γιατί απ' αυτόν είναι φτιαγμένη η ζωή” Φραγκλίνος Βενιαμίν

Αναρωτιέμαι είναι ο χρόνος που περνάει γρήγορα ή εμείς βαδίζουμε αργά 

λες και θα ζήσουμε αιώνια;; 

Και όταν λέω αργά, δεν εννοώ με αργό ρυθμό. Εννοώ ότι οι μέρες περνούν, 

 χάνονται και δεν γυρίζουν πίσω και δεν είμαι σίγουρη ούτε στο ελάχιστο εάν τις ζούμε πραγματικά, εάν τις χαιρόμαστε. 

Ζωή: Δώρο, περιπέτεια, ταξίδι, βόλτα, πέρασμα, εμπειρία, αρχή ή τέλος; 

Τι απ΄ όλα είναι άραγε; 

Ποιος είναι ο σωστός χαρακτηρισμός, δεν ξέρω. Νομίζω πως άλλοτε τη βιώνουμε σαν δώρο και άλλοτε σαν εμπειρία και μάλιστα δύσκολη. 

 Νομίζω πως μεγαλώνουμε περνώντας όλο και λιγότερο ξέγνοιαστες στιγμές και οι περισσότεροι αυτό που κάνουμε είναι να κυνηγάμε. 

Έχουμε γίνει κυνηγοί του χρόνου, της κάθε ώρας που περνάει για να προλάβουμε όλες αυτές τις υποχρεώσεις που σχεδόν πάντα μόνοι μας φορτωνόμαστε. 

Κυνηγάμε να βρούμε την φανταστική δουλειά που θα μας προσφέρει πολλά φράγκα. 

Κυνηγάμε να αποκτήσουμε το super αυτοκίνητο. 

Κυνηγάμε να δουλεύουμε από το πρωί ως το βράδυ, να χρεωθούμε ένα δάνειο εκατομμυρίων και να φτιάξουμε την τεράστια σπιταρόνα για να μείνουμε. 

Και τρέχουμε ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Μεταξύ μας μιλάμε. Ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια. 

Μεγαλοπιαστήκαμε, γίναμε οπαδοί της μανίας του καταναλωτισμού, δεν αντέχουμε ο γείτονας να έχει καλύτερο αυτοκίνητο από εμάς και να το μοστράρει. 

Δεν αντέχουμε να πάμε στο σπίτι της ξαδέρφης και να είναι το τριπλάσιο από το δικό μας. Δεν αντέχουμε η κολλητή μας να έχει βρει απίστευτο σύντροφο και εμείς όχι. 

Και αντί με ηρεμία και αλήθεια να σκεφτούμε και να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε στη ζωή μας, τι πραγματικά έχουμε ανάγκη, πως θέλουμε να περνάμε την κάθε μέρα μας, 

πως θα είμαστε πραγματικά καλά, γινόμαστε κομμάτι όλης της υπόλοιπης αλυσίδας και δενόμαστε με το σύνολο, με το κοπάδι. 

Και μετά το τρελό κυνήγι του κρυμμένου ή ολοφάνερου θησαυρού, γινόμαστε είτε το θέλουμε είτε όχι δέσμιοι. 

Μήπως τελικά δεν έχουμε βρει τι θέλουμε πραγματικά στη ζωή μας; 

Μήπως έχουμε μπερδέψει τις πραγματικές μας ανάγκες με ψεύτικες επιθυμίες; 

Μήπως ξέρουμε βαθιά μέσα μας αλλά όλα τα υπόλοιπα βοηθούν στο να λοξοδρομούμε; 

Αρκεί μια συζήτηση με τον εαυτό μας, ένας απολογισμός, μία καθαρή κουβέντα. 

Ξέρετε κάτι, θαυμάζω τους επιστήμονες, τους γιατρούς, τους δικηγόρους. 

Όμως, δεν θα είχε κανένα νόημα η ζωή εάν ήμασταν όλοι ένα από τα τρία. 

Θαυμάζω τους ανθρώπους που είναι μορφωμένοι. Έχω γνωρίσει όμως και ανθρώπους “αμόρφωτους” με απίστευτη παιδεία. 

Μου αρέσουν τα μεγάλα σπίτια με μοντέρνα διακόσμηση. 

Δεν μου αρέσει η μοναξιά και η ψυχρότητα που εκπέμπουν συνήθως αυτά τα σπίτια. 

Μου αρέσει η ζεστασιά και η γαλήνη που έχω νιώσει σε μικρότερα σπίτια με πραγματικά αγαπημένες οικογένειες. 

Μην βάζετε τη ζωή σας σε καλούπια. 

Μην μετράτε τι έχετε με αριθμούς. 

Μην συγκρίνετε τον εαυτό σας με το τι κάνουν οι άλλοι. 

Μην φοβάστε τι θα πούνε οι άλλοι. 

Απλά προχωρήστε και χτίστε βήμα-βήμα μία ζωή που απλά θα λαχταράτε κάθε μέρα να ζήσετε. 

Κανείς μας δεν ξέρει, μπορεί να μην έχουμε δεύτερη ευκαιρία….. 

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ - Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ ΨΗΛΩΝΕΙ

Εμείς για αλλού πηγαίναμε και αλλού η ζωή μας πάει

Να ξυπνήσεις το πρωί, να κάνεις το ντουζάκι σου, να φτιάξεις το πρωινό σου, 

να το φας με ηρεμία, να κάνεις το πρόγραμμά σου, 

να χαζέψεις και λίγο και μετά να ντυθείς και να πας στη δουλειά σου. 

Στη δουλειά σου που τόσο αγαπάς, που είναι τόσο δημιουργική, 

που της προσφέρεις και σου προσφέρει...

Να με τσιμπήσει κάποιος ε; 

Αυτά συμβαίνουν αλλού ή πουθενά πια...

Φταις εσύ, φταίω εγώ, φταίει ο κόσμος που προχωράει με χίλια 

και τρέχουμε να τον προλάβουμε; 

Φταίνε οι απαιτήσεις μας που όλο και μεγαλώνουν; 

Τι φταίει που δεν φοράω πια τις μεταξωτές μου πυτζάμες, 

που δεν προλαβαίνω να φτιάξω και να φάω πρωινό, 

που δεν ξυπνάω ήρεμα, που δεν μου αρέσει η δουλειά μου;

Τι φταίει που άλλαξε τόσο η διαδρομή στην πορεία 

που ο προορισμός απέχει μίλια μακριά από τον αρχικό, τον επιθυμητό.. 

Σαν να λέμε σε άλλη χώρα, σε άλλα μέρη, σε άλλη γη.

Δεν εξηγείται αλλιώς καρδιά μου, 

κάποια στροφή πήραμε λάθος και ενώ είδαμε την ταμπέλα για αδιέξοδο, 

συνεχίσαμε πιστεύοντας στα θαύματα.. 

ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ - ONIRAMA

Μια ατόφια μέρα

Θέλω να φύγω μακριά, να εξαφανιστώ. Λύγισα μέσα μου, γονάτισα.

Να φύγω και ας με ψάχνεις. Και ας μην με βρεις.

Και να με χάσεις … και να ξεχάσεις..

Μα πάνω απ΄ όλα θέλω να ξεχάσω εγώ. 

Μα πάνω απ΄όλα θέλω να γυρίσω εδώ, σε’ σένα. 

Αλλά να μην με θυμάσαι και να μην θυμάμαι ούτε εγώ. 

Τίποτα να μην θυμάμαι. 

Μόνο εσένα. Μόνο τη μορφή σου. Μόνο τα μάτια σου.

Να σου απλώσω το χέρι και να περιμένω να ξεκινήσεις πρώτος για να σε ακολουθήσω.

Να με κρατάς αγκαλιά και να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας. 

Μόνο τα jean και τα μακό μπλουζάκια μας.

Να με φιλάς και να είσαι εκεί, σε εμένα, σε εμάς, να με νιώθεις. 

Εμένα.

Να φύγω και όταν ξαναέρθω, να έχω ξεχάσει. Τα πάντα.

Δεν μπορώ να επιλέξω να θυμάμαι μόνο τα καλά. 

Όλα έχουν κάποιο τίμημα. 

Και ναι, το αποδέχομαι.

Και να ξεκινήσουμε από την αρχή. 

Ατόφιο έρωτα. Ατόφια αγάπη. Ατόφια χάδια. Ατόφια φιλιά. 

Τίποτα λερωμένο. Τίποτα επισκιασμένο. Τίποτα αδικημένο.

Να με ρωτήσεις που θέλω να πάμε και να σου πω στη θάλασσα. 

Όχι όμως στην ίδια θάλασσα που είχαμε πάει και θυμηθώ και στεναχωρηθώ. 

Σε άλλη, σε καινούργια, σε καθαρή, σε απέραντη θάλασσα.

Να σε κρατώ αγκαλιά και να περπατάμε, να χαζεύουμε, να μιλάμε.

Όχι για το πριν, όχι για τους φόβους, όχι για τις άσχημες σκέψεις. 

Να μιλάμε για το τώρα, για το αύριο. Να μιλάω εγώ με εσένα. 

Να κοιτώ τα μάτια σου και να καταλαβαίνω. Να μην αναρωτιέμαι για τίποτα. 

Να μην φοβάμαι για τίποτα. Να με κοιτάς και να φτάνεις μέχρι εκεί με μυαλό και με ψυχή.

Να μου πάρεις παγωτό φράουλα.

 Να σου γκρινιάζω και να χαμογελάς. 

Να γεμίσουν τα παπούτσια μας με άμμο.

Δεν θέλω τίποτα άλλο. Μόνο μια μέρα. Μία ατόφια μέρα……….