Το βιβλίο των ηρώων - 1982

Στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου 

βρήκα τις φάτσες που ζητούσες χθες

ζαρωμένος στη γωνιά του δρόμου

περνάς τις μέρες σου με προσευχές 

Ένοχος για κάποια αιτία 

που δεν την έμαθες ποτέ 

πες μας ρε φίλε ποιος θεός σ’ ορίζει; 

ποιος σε γεμίζει μ’ ενοχές; 

Μεσ’ απ’ τ’ αντερά σου σκούζει τ’ όρνιο

που σου τρώει τα σωθικά 

του Χριστού φοράει το χιτώνιο 

και έχει το πρόσωπο του Μαρξ 

έχει φροϋδικές ρυτίδες 

και τα νύχια του γαμψά 

τα χίλια πρόσωπα που σου `χει δώσει 

είναι της Μέδουσας χτικιά

(Παύλος Σιδηρόπουλος)

Μια βόλτα στα σύννεφα

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σκυφτοί.

Σα να κρατούν στους ώμους τους ολάκερο το σύμπαν…

Κοιτάζουν πάντα χαμηλά, τον ήλιο δεν τον βλέπουν.

Πώς να τον δούνε μάτια μου;

Πώς να τον δεις τον ήλιο αν δε σηκώνεις το κεφάλι σου ψηλά ...

Γι' αυτό δεν είναι εύκολο να δεις το πρόσωπό τους...

Κανέναν δεν κοιτάζουνε.

Κι αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν, αόρατοι πως νιώθουν.

Γι' αυτό κι εκείνοι δεν κοιτούν

Βλέπεις, θαρρούνε μάτια μου πως κι οι άλλοι δεν τους βλέπουν.

Όμως ποτέ τους δε μιλούν…

Μα αν καταφέρεις και τους δεις και τους κοιτάξεις πιο καλά,

τότε θα δεις τι κουβαλούν βαθιά μεσ' την ψυχή τους...

Θλίψη που καθρεφτίζεται στα σκυφτά μάτια τους.

Πίκρα, που ζωγραφίζει το βουβό βλέμμα τους.

Σιωπή, που σφίγγει τα στεγνά χείλη τους.

Μοναξιά, που ασχημαίνει το πρόσωπό τους

Μην απορήσεις μάτια μου.

Η μοναξιά ασχημαίνει τους ανθρώπους...

Μη φοβηθείς και φύγεις!

Το δύσκολο ήταν να τους δεις.

Πλησίασέ τους… μίλα τους.

Μα να' σαι υπομονετικός

Μην αισθανθούν τη λύπη σου.

Κρύψε την ενοχή σου που δεν τους είδες πιο νωρίς.

Πώς να το κάνεις μάτια μου αν δεν κοιτάζεις χαμηλά;

Πρέπει να νιώσεις μοναξιά για να κοιτάξεις σαν κι αυτούς.

Να αισθανθείς πως είσαι εσύ… ή ίσως κάποιος που αγαπάς...

Μα αν γίνει έτσι μείνε ...

Νιώσε τον πόνο τους, τη μοναξιά, μόνο μη νιώσεις οίκτο.

Είναι περήφανοι πολύ, κι αν νιώσουνε τον οίκτο σου

πιότερο θα λυγίσουν...

Λένε πως όσοι είναι σκυφτοί

μέσα τους θέλουνε να μπουν, στη μήτρα που τους γέννησε.

Εκεί που νιώθαν ασφαλείς...

Στον κόσμο εκείνο το μικρό που διπλωμένος μόνο αντέχεις.

Μα αντέχεις την αγάπη του κι αυτή είναι μεγάλη

Γι' αυτό ποτέ δεν την ξεχνάς…

Πώς να το κάνεις άλλωστε;

Δεν ξεχνιέται η αγάπη μάτια μου, μόνο πονάει αν δεν την έχεις

Γι' αυτό θέλουν να ξαναμπούν στον κόσμο εκείνο το μικρό

Είναι μεγάλος τούτος 'δω...κακός και άδικος, ψυχρός,

Χωρίς στάλα αγάπη

Πώς να τ' αντέξει όλα αυτά ένα σκυφτό κεφάλι;

Μην απορήσεις αν σου πουν πως η ζωή τους είναι εντάξει.

Τι περιμένεις να σου πουν; πως έχουν μάθει να' ναι μόνοι;

Δε μαθαίνεται μάτια μου αυτό, μα συνηθίζεται πικρά.

Λένε πως είσαι δυνατός αν έχεις μάθει ν' αγαπάς.

Μα γίνεσαι πιο δυνατός αν έχεις μάθει την αγάπη να αντέχεις.

Κι αυτό μαθαίνεται ευτυχώς!

Γι' αυτό μην ψάχνεις τι να πεις καθώς θα τους κοιτάζεις.

Χάιδεψε απλά τα μάτια τους με γέλιο απ' την καρδιά σου

Βλέπεις, η θλίψη δεν κοιτά τα μάτια που γελάνε.

Μίλα τους μόνο απ'την καρδιά και χαμογέλασέ τους.

Μην πεις μια λέξη... τίποτα.

Μονάχα ακούμπησέ τους.

Μην εκπλαγείς σαν τεντωθούν...

Πρόσεξε, μην τρομάξεις!

Πήρες από το βάρος τους κι ισιώνει το κορμί τους.

Μην εκπλαγείς όταν σε δουν.

Θα σε κοιτάξουν μ' έκπληξη, μα θα χαμογελάσουν…

Δειλά...πριν το κεφάλι τους σηκώσουνε ψηλά.

Στον ουρανό…

Ίσως τα μάτια κλείσουνε...

Γιατί θα τους θαμπώσει, το φως του ήλιου που θα δουν.

Γιατί θα θυμηθούνε, το φως που είχαν στην καρδιά.

Κι ίσως και να δακρύσουν

Μα θα 'ναι δάκρυα από χαρά.

Και τότε, θα μιλήσουν ....

(Στέβη Σαμέλη)

32 Φωνές

1. Κάποιοι, απομακρυνόμενοι από όλους, πάνε κερδίζοντας την έρημο.

2. Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.

3. Αν πιστεύεις πως είσαι σαν οποιαδήποτε ύπαρξη,
σαν οποιοδήποτε πράγμα, είσαι όλες οι υπάρξεις,
όλα τα πράγματα. Είσαι το σύμπαν.

4. Φορές χρειάζομαι το φως ενός σπίρτου για να φωτίσω τ' άστρα.

5. Όποιος έχει κάνει χίλια πράγματα κι όποιος δεν έχει κάνει κανένα,
νιώθουν τις ίδιες επιθυμίες: να κάνουν ένα πράγμα.

6. Όταν πλησιάζω μια ψυχή, δεν έχω την επιθυμία να τη γνωρίσω·
όταν απομακρύνομαι, ναι.

7. Τα λουλούδια δίχως άρωμα οφείλουν την ονομασία λουλούδια
στα λουλούδια που μυρίζουν.

8. Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος.

9. Η δίψα μου ευχαριστιέται ένα ποτήρι νερό, όχι μια θάλασσα νερό.

10. Τα πλεονεκτήματα ενός πράγματος δεν έρχονται απ' αυτό: πάνε σ' αυτό.

11. Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω,
μπορείς μονάχα να με κουράσεις.

12. Το κακό που δεν έχω κάνει, πόσο κακό έχει κάνει!

13. Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου.

14. Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια.

15. Αν είσαι καλός με αυτόν, με εκείνον, αυτός,
εκείνος θα έλεγαν πως είσαι καλός. Αν είσαι καλός με όλους,
κανείς δεν θα πει πως είσαι καλός.

16. Για αυτούς που πεθαίνουν, αυτή η γη είναι
το ίδιο με το πιο μακρινό αστέρι. Δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί
αυτό που συμβαίνει…στο πιο μακρινό αστέρι.

17. Έχασα διπλά, γιατί επίσης κέρδισα.

18. Όποιος κάνει έναν παράδεισο από το ψωμί του,
από την πείνα του κάνει μια κόλαση.

19. Αν πιστεύεις πως δεν μου οφείλεις τίποτα,
τίποτα δεν μου οφείλεις, γιατί σέβομαι όλες
τις πίστεις και γιατί όλες οι πίστεις είναι ίδιες. Όλες είναι πίστεις.

20. Φορές για να απομακρυνθώ από τον κόσμο
τον σηκώνω γύρω μου σαν ένα τείχος

21. Τα πράγματα που περισσότερο αντιτίθενται
μεταξύ τους είναι αυτά που λιγότερο αντιτίθενται σε μένα.

22. Όλα είχαν μείνει χωρίς πλάνη, εκείνη τη φορά.
Κι εκείνη τη φορά είχα φόβο για όλα.

23. Αν κοιτάζεις πάντα ένα και το ίδιο πράγμα,
δεν είναι δυνατόν να το δεις.

24. Όποιος ανοίγει όλες τις πόρτες, μπορεί να τις κλείσει όλες.

25. Εγώ θα του ζήταγα κάτι περισσότερο αυτού του κόσμου,
αν είχε κάτι περισσότερο αυτός ο κόσμος.

26. Να φοβίζεις δεν εξευτελίζει τόσο όσο το να είσαι φοβισμένος

27. Ο έρωτας όταν χωράει σ' ένα μόνο άνθος, είναι άπειρος.

28. Αυτοί που δώσαν τα φτερά τους είναι θλιμμένοι,
με το να μην τα βλέπουν να πετούν.

29. Δεν βλέπεις το ποτάμι του θρήνου γιατί του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

30. Η ξένη φτώχια μου αρκεί για να νιώθω φτωχός· η δική μου δεν μου αρκεί.

31. Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί
μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα.

32. Και σχεδόν όλα τα περνάω έτσι, από τον καιρό που,
σαν μια γέφυρα, περνάει πάνω από όλα.

(Αντόνιο Πόρτσια)

ο μονόλογος του παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά. Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου. 

Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι 

κι ενώ θα 'θελα να πω και ένα τραγουδάκι... 

Ωστόσο... απλά στέκομαι.

Οι άνθρωποι με προσπερνούν κι έτσι πλανιέμαι ανάμεσά τους. 

Μου λένε ν'αλλάξω. Να γίνω σαν εσένα κι εγώ. 

Μα πως;

Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου 

και τα όνειρά μου δραπέτευσαν μια νύχτα από τα τρύπια μου παπούτσια. 

Πως θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου; 

Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια, δε θα ξεβάψουν ποτέ.

Γι' αυτό σου λέω...

Άφησέ με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και στο στόμα. 

Ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα. 

Κι εσύ, δε θα φοβάσαι ν' αγγίξω την ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά 

τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου, τα φαρδιά μου ρούχα... 

Κι όλες τις διαθέσεις μου.

 (Ελένη Γιαννέλη)

Σ' αγαπώ.. και αγαπώντας σε, σε περιέχω

Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω.

Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα.

 

Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.

Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη,

το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα.

N’ αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα. 

Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος 

που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο.

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! 

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, 

με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια. 

 

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σ’ απαιτώ δικό μου. 

Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ 

από το καλά σου. 

Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι 

όπως να ήσουν μαζί μου.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. 

Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” μου 

που δεν έχει ανάγκη καμιά ούτε καν για ανταπόδοση, 

θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, 

θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τα’ ακούς. 

Φτάνει να το θες. 

 

Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, 

είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι. 

Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα 

κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλέ μου ,μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. 

Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, 

να σ’ απαιτεί, να σε διεκδικεί. 

 

Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, 

δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος 

γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. 

Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, 

τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω 

τον απάνθρωπο έρωτά μου σ’ αγάπη φιλάνθρωπη. 

 

Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα.

Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει 

το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε 

φυλακίζεται. 

Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ έχω ανάγκη. 

Σ’ αγαπώ τόσο που σ’ απαλάσσω από μένα. 

Σ’ αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!

Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία. 

Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα.

Μ’ ενοχλούν.

Μπορώ πια να σωπάσω

 (Μάρω Βαμβουνάκη)

Αυτοεκτίμιση

«Εκτιμώ τον εαυτό μου» σημαίνει ότι έχω μια θετική εικόνα του εαυτού μου ως ένα άξιο, ικανό και αγαπητό άτομο. Πόσοι, αλήθεια νοιώθετε έτσι;

Όλοι όσοι επισκέπτονται το γραφείο ενός Ψυχολόγου, έχουν ως κεντρικό τους ζήτημα –ακόμη και αν δεν το έχουν αντιληφθεί - , την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αγάπης για τον εαυτό τους.

Προβλήματα, όπως, άγχος, φόβος, ενοχές, έλλειψη ορίων στις ερωτικές σχέσεις, συγκρούσεις με το άλλο φύλλο, δυσκολία στην επικοινωνία με τα παιδιά, παχυσαρκία, και τόσα άλλα είναι συμπτώματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Αυτοεκτίμηση και κατάθλιψη

Αν και η χαμηλή εκτίμηση του εαυτού μας δεν καταλήγει υποχρεωτικά στην κατάθλιψη, έρευνες έχουν αποδείξει ότι συχνά πηγαίνουν χέρι – χέρι. Όλα τα άτομα που υποφέρουν από κατάθλιψη έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και όλα τα άτομα με τιμωρητική στάση απέναντι στον εαυτό τους τείνουν να παραιτούνται από την προσπάθεια να βελτιώσουν τη διάθεσή τους, μιας και παίρνουν ως δεδομένο ότι είναι ανίκανοι για κάτι τέτοιο.

Όταν η αυτοεκτίμηση απουσιάζει

Όταν δεν εκτιμώ τον εαυτό μου, σαμποτάρω κάθε σχέση και επιλογή της ζωής μου. Δρω και σκέφτομαι αυτοκαταστροφικά. Μια γυναίκα που ποτέ δεν έμαθε να αγαπά και να αποδέχεται τον εαυτό της, δυσκολεύεται, για παράδειγμα, να ξεκινήσει ερωτικές σχέσεις (όλοι οι άντρες της μοιάζουν προβληματικοί, δεν βρίσκει άντρες για γνωριμία, οι άντρες την εγκαταλείπουν νωρίς σε μια σχέση κ.ά.). Άλλες φορές μια τέτοια γυναίκα μπορεί να εκδηλώσει την έλλειψη αυτοεκτίμησής της επιλέγοντας απορριπτικούς συντρόφους που την ακυρώνουν, την υποτιμούν, της εκμεταλλεύονται, την κακοποιούν σωματικά ή εμφανώς «ρουφούν» βάναυσα όλη της την ενέργεια (αυτούς τους άντρες τους ονομάζω «ενεργειακούς βρικόλακες»).

Ο, τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός…

Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε το προφίλ ορισμένων «ψευτοδυνατών» ατόμων, που με τέχνη καμουφλάρουν την έλλειψη αυτοεκτίμησής τους. Είναι εκείνοι που κομπάζουν για τα κατορθώματά τους, διεκδικούν μόνιμα το ενδιαφέρον των άλλων, είναι υπεροπτικοί, μιλούν τακτικά για τις επιτυχίες τους και συχνά υποτιμούν τους άλλους. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουμε έναν εργασιομανή και επαγγελματικά πολύ επιτυχημένο άντρα, που να εκδηλώνει τη χαμηλή του αυτοεκτίμηση στον τομέα των ερωτικών σχέσεων. Ένας τέτοιος άντρας αποφεύγει να συνδέεται ερωτικά για μεγάλα χρονικά διαστήματα, φοβάται τη δέσμευση, πανικοβάλλεται, προτιμά τις διπλές σχέσεις, εγκαταλείπει τις συντρόφους του, είναι μυστικοπαθής και απόμακρος και συχνότατα οι σύντροφοί του παραπονούνται για έλλειψη φροντίδας και επικοινωνίας. Με άλλα λόγια, συχνά πίσω από τη διαρκή αγωνία ενός ατόμου να αποδείξει την αυτοαξία του, κρύβεται μια βαθύτατη αίσθηση ανεπάρκειας.

Αγάπα τον εαυτό σου!

Η αυτοεκτίμηση είναι η πιο καθοριστική κινητήριος δύναμη στη ζωή. Είναι το σημαντικότερο «καύσιμο» για την ψυχική μας υγεία, και βέβαια καθορίζει όλους τους τομείς της ζωής. Όταν η αυτοεκτίμησή μας είναι υψηλή εργασιακά παράγουμε περισσότερο, συνδεόμαστε ερωτικά καλύτερα, διεκδικούμε καλύτερης ποιότητας σεξ, είμαστε ποιο αποτελεσματικοί και τρυφεροί γονείς, διατηρούμε ισχυρότερες φιλίες.

Όσοι αγαπούν και εκτιμούν τον εαυτό τους, δεν σημαίνει ότι νοιώθουν πάντα ικανοί και υπέροχοι. Συχνά μπορεί να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους ή να νιώσουν αβεβαιότητα για μια επιλογή που θα κάνουν. Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά δεν κλονίζουν τη γενικότερη αίσθηση επάρκειας που νιώθουν. Εκείνος που νιώθει αυτοεκτίμηση, είναι έτοιμος να διδαχθεί από τα λάθη του, δεν διαλύεται όταν δέχεται την κριτική των άλλων, δεν αποθαρρύνεται από τα εμπόδια που παρουσιάζονται στη ζωή. Επίσης, είναι ανοιχτός και επικοινωνιακός, δέχεται με χαρά τη βοήθεια των άλλων, θεωρεί όταν αξίζει την αγάπη των ανθρώπων γύρω του και δεν νιώθει τρόμο στην ιδέα της αποτυχίας.

Ο άνευ όρων θαυμασμός του εαυτού μας κατασκευάζει μια ευάλωτη ψευτο-αυτοεκτίμηση. Η αληθινή αυτοεκτίμηση απαιτεί ειλικρινή αντίληψη των δυνατοτήτων αλλά και αποδοχή των αδυναμιών μας. Μπορεί να είστε πολύ ικανοί στα μαθηματικά, αλλά αδύναμοι στο γραπτό λόγο. Εντοπίστε τη δυνατότητά σας, χαρείτε για αυτή και αποφύγετε να νιώσετε «αποτυχημένοι» για την αδυναμία σας.

Συγχωρείστε τον εαυτό σας για πιθανόν άστοχες επιλογές του παρελθόντος και δείτε τις σαν ευκαιρίες για μάθηση και αυτοεξέλιξη. Κερδίζοντας την εσωτερική μάχη της αυτοεκτίμησης, είναι σαν να κερδίζετε τη μάχη με τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής. Θέλετε να είστε ο νικητής;

Μπορείς να χτίσεις τη αυτοεκτίμηση όταν…

·      σταματήσεις να κριτικάρεις αρνητικά τον εαυτό σου για κάθε λάθος ή παράλειψη

·      σταματήσεις να σκέφτεσαι συνεχώς το χειρότερο

·      επιβραβεύεις τον εαυτό σου για κάθε καλή προσπάθεια που έκανες

·      επιτρέψεις στον εαυτό σου να μην ντρέπεται να ζητήσει βοήθεια από τους άλλους όταν χρειάζεται

·      αντιμετωπίσεις με επιείκεια και αγάπη όλα τα αρνητικά σου χαρακτηριστικά

·      φροντίζεις συστηματικά το σώμα σου

·      συνειδητοποιήσεις ότι σε κάθε περίπτωση που θεωρείς ότι ήσουν «λάθος», αποτυχημένος/η ή ανεπαρκής, συγχωρήσεις τον εαυτό σου και συνειδητοποιήσεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες σύμφωνα με τις δυνατότητες και την συνειδητότητα που είχες τότε.

 (Πηγή: http://www.lovesmiles.gr/index.php?pN=articles&txtWebPageID=22)

Ο παλιάτσος και η Άνιμα

Γιατί ο πόνος είναι ζωοδότης, αφυπνιστικός και θαυματουργός, και μόνο ως απελπισία ακυρώνει την αξία του όπως και την αξία της ζωής του προσώπου που πάσχει. 
Γιατί ο άνθρωπος μέσα σε τούτον τον κόσμο της πτώσης και της φθοράς, μέσα στην ασχήμια και τη βλακεία που μεθοδικά επισημοποιείται, μέσα στων εγωισμών τα άγχη, της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας ,τα κόμπλεξ, της σκληροκαρδίας το δηλητηριο, της απονιάς τις πληγές, δεν μπορεί παρά να υποφέρει, αν είναι άνθρωπος φυσιολογικός. 
Αντιθέτως, όταν οι πολλοί αμυντικοί μηχανισμοί χτίσουν πανοπλία μονωτική κατά της οδύνης και, κατά συνέπεια, κατά της ευαισθησίας, σκάβουν τάφρο κατά της ζωής και εκτρέφουν το νευρωσικό ανικανοποίητο της νεκροζώντανης προσωπικότητας.

 (Μάρω Βαμβουνάκη)

Somewhere there's a feather

Love and learn

Take your turn

Somewhere there's a feather

Falling slowly from the sky

You need not know the reason why

Stand apart

Hear your heart

Someday there will be another lover to the end

You need not hold your breath 'til then

Don't ask me to explain to you

There's nothing to remain but what we see

Fall and climb

Take your time

Somehow you must live up to the precedents you've set

You need not hope for answers yet

Don't ask me how I know it now

The future does not show itself to me

So love and learn

Take your turn

Somewhere there's a feather

Falling slowly from the sky

You need not know the reason why

(Nico/ Christa Paffgen)

Σ'αγαπώ και... μου λύπεις

Θυμήσου τα πρώτα γράμματα και τις ρωγμές μου

Θυμήσου τα πρώτα λόγια μου μες στις σιωπές μου

Θυμήσου τα πρώτα λόγια μου μες στις σιωπές μου

Θυμήσου τα πρώτα γράμματα και τις ρωγμές μου

Αυτό που με γοήτευε το γέλιο σου κι ένα τραγούδι

Θυμήσου το ακούμπισμα της πένας στο χαρτί

Η αυγή με βρίσκει μοναχό

γράμμα σου για να προσμένω

Η αυγή με βρίσκει μοναχό

Να νοσταλγώ τη τρυφερότατη φωνή σου

Γραμμένη να γκρεμίζει και τη ψυχή μου

Να πονεί

Τώρα όμως φεύγω

Τρέμω

Αντίο

Σ' αγαπώ και μου λύπης

Σ' αγαπώ και μου λύπης

Σ' αγαπώ και μου λύπης

 (Θάνος Ανεστόπουλος)

Οι Ονειροπόλοι

Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη

μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκ' εχθρός,

ενώ θα πρεπε να μαστε πάντοτε μπρος,

σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη...

Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα

κι όλοι ζούμε με τ' όνειρο κάποιας φυγής,

μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,

τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα.

Μεθυσμένοι... Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,

τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,

θα 'ρθει ώρα να βρούμε τη λήθη σ' αυτό,

τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε...

Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμ' αλήθεια

ότι γίναμε κι όλας καινούριοι Θεοί,

τη ζωήν, ως τη ζουνε οι άλλοι θνητοί

τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια...

Γελασμένοι... Δεν το 'χαμε πριν καταλάβει,

πως μια μέρα θα 'ρχόνταν αυτός ο καιρός,

που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός...

Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει.

Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι

λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή

της χαράς που πετάει και φεύγει ιλαρή

στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι...

 (Γιώργος Μυλωνογιάννης)

Τέλος Της Εποχής

Με το υστερόγραμμα μ' είχες κακομάθει

κι εγώ σε κυνηγούσα με τη ρίμα.

Πάει το παιγνίδι, σκόλασε, τι κρίμα,

κι είσαι ένα ρόδο πια χωρίς αγκάθι.

Τον άνθρωπο σαν τι να τον αλλάζει

κι η γνώμη μας αλλάζει με το χρόνο;

Ξαπλώνομαι όπου να 'ναι και στυλώνω

το βλέμμα στ' ουρανού το λείο ατλάτζι.

Πολύ με παίδεψ' ο έρωτας, παρότι

θα μ' έλεγε κανείς ψυχή γαλήνια

σίδερα έκαιγαν μέσα μου, καμίνια

πέρσι και πρόπερσι, όλη μου τη νιότη.

Μα έχοντας πια ξεφύγει από τα βρόχια,

τη φύση τώρα χαίρομαι, το σπίτι

και μυστικά ζηλεύω το ζευγίτη

που πάει να σπείρει με τα πρωτοβρόχια.

 (Γιώργος Κοτζιούλας)

*Τέλος του χρόνου, ανασκόπηση κάποιων πραγματικά ωραίων αλλά και συνάμα άσχημων στιγμών. Όλα τα κρατάμε.. Όλα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους! Και η μοίρα ορίζει πάντα το τέλος.. ποτέ ο χρόνος! Αυτός μόνο αλλάζει.." Ν.Ι.Π.

Φράσεις

Ας μη ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας

Το αυτοκίνητο είναι ένα αναπηρικό καρότσι

Το λιοντάρι είναι φτιαγμένο από αρνιά

Οι ποιητές δεν έχουν βιογραφία

Ο θάνατος είναι μια ομαδική συνήθεια

Τα παιδιά γεννιούνται για να ‘ναι ευτυχισμένα

Η πραγματικότητα τείνει να εξαφανιστεί

Το γαμήσι είναι πράξη διαβολική

Ο θεός είναι φίλος καλός των φτωχών.

 (Nicanor Parra)

Πώς να γίνεις μεγάλος συγγραφέας

Δεν έχεις παρά να γαμήσεις ένα σεβαστό αριθμό γυναικών,

ωραίων γυναικών

και να γράψεις κάμποσα, υποφερτά ερωτικά ποιήματα.

Μη σε νοιάζει για την ηλικία σου

και για τα νιόβγαλτα ταλέντα.

Πίνε, απλώς περισσότερη μπίρα,

μπίρα, πολύ μπίρα

και πήγαινε στον ιππόδρομο τουλάχιστον

μια φορά την εβδομάδα

και παίρνε τα αν μπορείς.

Είναι δύσκολο να μάθεις να τα παίρνεις:

όλοι οι άσχετοι είναι υποψήφιες χασούρες.

Και μην ξεχνάς τον Μπραμς σου

και τον Μπαχ σου

και την μπίρα σου.

Μην πολυκουράζεσαι.

Να κοιμάσαι μέχρι αργά το απόγευμα.

Απόφευγε τις πιστωτικές κάρτες.

Τέλος πάντων, πλήρωνε τοις μετρητοίς.

Να θυμάσαι πως δεν υπάρχει μαλακία

σ’ αυτόν τον κόσμο που να κάνει πάνω από 50 δολλάρια

(το 1977).

Αν έχεις τη δυνατότητα ν’ αγαπήσεις,

αγάπησε πρώτα τον εαυτό σου,

μα έχε πάντα υπ’ όψη σου την πιθανότητα

μιας ολοκληρωτικής αποτυχίας

-είτε δίκαιη είναι, είτε άδικη

η αιτία της-

μια πρόωρη εμπειρία θανάτου δεν είναι

απαραίτητα κακή,

Μείνε μακριά από εκκλησίες και μπαρ και μουσεία

και να καιροφυλαχτείς

σαν αράχνη -

ο χρόνος είναι ο σταυρός του καθενός,

συμπεριλαμβανομένων:

της αποπομπής,

της αποτυχίας,

της προδοσίας,

όλης της σχετικής σαβούρας.

Κρατήσου με μπίρα.

Η μπίρα τρέφει με αδιάκοπα το αίμα,

η μπίρα είναι σύντροφος πιστός.

Πάρε μια μεγάλη γραφομηχανή

και καθώς τα βήματα έρχονται και φεύγουν

κάτω απ’ το παράθυρό σου,

πάλεψε την άγρια, δωσ’ της να καταλάβει.

Βάρα στο ψαχνό.

Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες

που το πάλεψαν γερά:

τον Χέμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογιέφσκυ, τον Χάμσουν.

Αν νομίζεις πως αυτοί

δεν τρελάθηκαν

σε μικρά δωματιάκια,

όπως τώρα εσύ,

δίχως γυναίκα.

δίχως φαΐ,

δίχως ελπίδα,

δεν είσαι ώριμος ακόμη.

Πιες περισσότερη μπίρα,

υπάρχει καιρός.

Κι αν δεν υπάρχει,

καλά είναι

κι έτσι.

 (Charles Bukowski)

The picture of Dorian Gray

Ο στόχος της ζωής είναι η ολοκλήρωση του εαυτού, γι’ αυτό είμαστε δω: 

για να συνειδητοποιήσουμε τη φύση μας τέλεια. 

Στις μέρες μας οι άνθρωποι φοβούνται τους ίδιους τους εαυτούς τους. 

Ξέχασαν το μέγιστο καθήκον που ο καθένας χρωστάει στον εαυτό του. 

Φυσικά είναι ελεήμονες. 

Ταΐζουν τους πεινασμένους και ντύνουν τους ζητιάνους, μα, οι ίδιες οι ψυχές τους πεινούν και κρυώνουν στη γύμνια τους. 

Το κουράγιο έχει πια εκλείψει. 

Ίσως ποτέ να μην υπήρξε. 

Ο τρόμος για την κοινωνία, που είναι θεμέλιο της ηθικής, ο τρόμος του Θεού, που είναι το μυστικό κάθε θρησκείας, να τα δυο πράγματα που μας κυβερνούν.

Πίστη είναι για τη συναισθηματική ζωή ό,τι η σταθερότητα στη διανοητική ζωή 

–απλά μια παραδοχή επιτυχίας!

Πάντα! Τι τρομερή λέξη.

 Ανατριχιάζω σαν την ακούω. 

Στις γυναίκες αρέσει να τη χρησιμοποιούν. 

Χαλούν κάθε ρομάντσο προσπαθώντας να το κάνουν να διαρκέσει παντοτινά. 

Να άλλη μια λέξη χωρίς αντίκρισμα. 

Η μόνη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα καπρίτσιο και ένα αιώνιο πάθος, 

είναι πως το καπρίτσιο διαρκεί λίγο περισσότερο.

 (Oscar WIlde)

Το παράπονο

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Μούτρα… Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.
…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,
να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,
την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

 (Οδυσσέας Ελύτης)

"Υπεράνθρωποι Άνθρωποι"

Οι περισσότεροι Άνθρωποι την πατάνε γιατί δεν σκέφτονται μεγάλα πράγματα.

Οι υπόλοιποι Άνθρωποι που τα σκέφτονται, δεν πιστεύουν ότι μπορούν να τα κάνουν πράξη.

Δε μένει και κανείς θα μου πείτε.

Πώς; Μένουν.

Οι υπεράνθρωποι Άνθρωποι.

Εκείνοι κάνουν πράξη, πράγματα που δεν έχουν προλάβει να ονειρευτούν. 

Οι δεινόσαυροι, εμείς (Charles Bukowski)

“Γεννημένοι έτσι

να είμαστε έτσι

καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν

καθώς ο κ. Θάνατος γελά

καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται

καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται

καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου

καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους

καθώς ο ήλιος κρύβεται

Είμαστε

γεννημένοι έτσι

να είμαστε έτσι

με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους

με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό

με μπαρ όπου οι θαμμόνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους

με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα

γεννημένοι έτσι

με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις

με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος…

σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά

σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες

Γεννημένοι μέσα σ’αυτό

περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό

πεθαίνοντας λόγω αυτού

μένοντας άφωνοι λόγω αυτού

ευνουχισμένοι

έκλυτοι

αποκληρωμένοι

λόγω αυτού

εξαπατημένοι από αυτό

χρησιμοποιημένοι από αυτό

εξευτελισμένοι από αυτό

εξοργισμένοι και απηυδησμένοι από αυτό

βίαοι

απάνθρωποι

λόγω αυτού

Η καρδιά έχει μελανιάσει

τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό

το όπλο

το μαχαίρι

τη βόμβα

τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό

τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι

το χάπι

τη σκόνη

Γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό

γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος

που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους

και οι τράπεζες θα καούν

το χρήμα θα καταστεί άχρηστο

θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους

θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι

Η γη θα είναι άχρηστη

η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση

η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών

εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη

ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο

οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς

η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά

Ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού

τα δέντρα θα πεθάνουν

η βλάστηση όλη θα πεθάνει

ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων

η θάλασσα θα μολυνθεί

οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν

η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός

σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο

Οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες

και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές

την έλλειψη προμηθειών

το φυσικό φαινόμενο της φθοράς

και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ

γεννημένη από αυτό

ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος

να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο. “