Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο,αλλά κανείς τον εαυτό του.

Τώρα θα έτρεχα ως το πλησιέστερο βουνό τσιρίζοντας σαν κόμικ για να ηρεμήσω, αλλά η πραγματικότητα μου δεν το επιτρέπει. Κι έτσι, τι μου μένει φιόγκε μου; Να χώσω, να θυμώσω, να αντιδράσω, γιατί αλλιώς, θα αρχίσω και το πλέξιμο, προκειμένου να μην σε σκοτώσω.

Είτε είσαι ο αδιάβαστος, ανιστόρητος εγκεφαλοπλυμένος φασίστας, είτε είσαι ο γείτονας που δεν με αφήνει να κλείσω μάτι εδώ και τρεις νύχτες, είτε διότι δεν χωράει στο στενόμυαλο εγκεφαλάκι σου πως ο έρωτας τελειώνει. Ναι, κάποιοι άνθρωποι θα σε προδώσουν και θα σε πληγώσουν, θα φύγουν, όπως κι εσύ. Eίναι στην φύση μας, σαν το ένστικτο, είναι θέμα αυτοσυντήρησης! Δεν έρχονται όλοι στην ζωή μας για να μείνουν.

Μερικές φορές, παίρνεις την μορφή του κλαψομούρη σπασίκλα στο Facebook μου. Και δεν θα με ενοχλούσε, αν έκλαιγε άπαξ, αλλά κλαίγεται μέρα νύχτα για την Κούλα! Ακόμα ένα λαϊκό άσμα στολισμένο σαν λατέρνα, με 4 κιλά θαυμαστικά και θα την καταπιώ μόνη μου τη φόλα, μπας και γλιτώσω από τον καημό που με περικυκλώνει! Άσε ο φίλος, που γκρινιάζει νυχθημερόν, γιατί η ζωή είναι δύσκολη λέει! Ποιος σου 'πε πως η ζωή είναι εύκολη μάνα μου; Με κλάμα ξεκινάει! Δεν το ξέραμε, πως θα γεννιόσουνα, θα τα έβρισκες όλα έτοιμα και δεν θα κούναγες ούτε το δαχτυλάκι σου! Τι λες; Κανείς δεν σου χρωστάει εγωιστάκο, η αγάπη υπήρχε πολύ πριν από σένα στον πλανήτη... Μήπως αν άρχιζες το σπορ της αλήθειας, να άλλαζε κάτι; Μήπως αντί να τα κουβαλάς όλα μέσα σου σαν ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει για άλλη μια φορά στα μούτρα μου, να μίλαγες σε κάποιον; Να απαιτούσες ένα ξεκαθάρισμα, για να ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι; Δεν λέω να αρχίσουμε να ξηλώνουμε παγκάκια όχι, μην γίνεις χουλιγκάνι. Με τον θυμό, δεν λύθηκε ποτέ τίποτις. Αλλά πάρε ένα τηλέφωνο την Κούλα και πες της όλα όσα αραδιάζεις με τις ώρες στο Facebook σου φιόγκε μου. Κοίτα πόσο απλό είναι, με ενοχλείς; Σ' το λέω. Μου αρέσεις; Επίσης. Θέλω να σε στείλω στο διάολο; Σε στέλνω. Δεν θέλω; Σου ζητώ να μείνεις. Ακριβώς όπως όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι; Απλό. Πάψε να φοβάσαι την αλήθεια, αποδέξου την τη ρημάδα, θα σε τσατίσει στην αρχή ναι, έξαλλο θα σε κάνει, αλλά θα σε ελευθερώσει!

Μιας και συναντηθήκαμε τώρα, σε παρακαλώ, σεβάσου λίγο τον διπλανό σου, όλοι ίδιοι είμαστε, ίσοι απλά διαφορετικοί, μην είσαι τόσο αγενής ρε μάστορη. Κι αν σου περισσεύει ένα χαμόγελο, δώσ' το. Όλοι έχουμε τις αποσκευές μας, μνήμες, εμπειρίες, προκαταλήψεις, φόβους... Χώσ' τα μου, αλλά από ενδιαφέρον όχι εγωισμό, γιατί από κει που ξεκινήσαμε μαζί για να αλλάξουμε τον κόσμο, καταλήξαμε χώρια, να αλλάζουμε απλώς κανάλια στην τιβί, φιόγκε μου...

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. 

Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. 

Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. 

Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές.

Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι.

Σέβονται κάθε τι ζωντανό. 

Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν.

Ίσως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις.

Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. 

Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν.

Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους.

Ντρέπονται και γελούν σαν μικρά παιδιά. 

Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα.

Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα...

Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία.

Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται.

Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν.

Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. 

Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. 

Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Όσα χρόνια και αν περάσουν

…μάνα είναι μόνο μία!..

Ο 83χρονος φωτογράφος Ken Heyman πέρασε εφτά περίπου δεκαετίες πίσω από μία φωτογραφική μηχανή και χρειάστηκε να ταξιδέψει σε περισσότερες από 60 χώρες για να ολοκληρώσει το έργο του. Όταν κάποια στιγμή ο Heyman χρειάστηκε να ξεσκαρτάρει τα κουτιά που επί χρόνια είχε στην αποθήκη του βρήκε φωτογραφίες που είχε ξεχάσει και ο ίδιος ότι υπήρχαν. Η μεγαλύτερη ανακάλυψή του ήταν ένα κουτί που έγραφε τη λέξη “Μητέρες”.

Ο Heyman είχε τραβήξει τις εν λόγω φωτογραφίες πριν από περίπου 50 χρόνια, με αφορμή ένα υποψήφιο για βραβείο Πούλιτζερ βιβλίο, με τίτλο “Family”, για το οποίο είχε συνεργαστεί με την ανθρωπολόγο Margaret Mead. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε όλο τον κόσμο και αποδεικνύουν ότι ενώ πολλά πράγματα αλλάζουν ανάλογα με τον τόπο ή τον χρόνο, η μητρική αγάπη δεν είναι ένα από αυτά. Ανεξάρτητα από θρησκείες και εθνικότητες, οι μητέρες έπαιζαν με τα παιδιά τους, γελούσαν, τα αγκάλιαζαν, τα χτένιζαν και τα φρόντιζαν, αντιμετωπίζοντάς τα σαν το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής τους.

Η Δολοφονία του Λόρκα

“Δε ζει μόνο με ψωμί ο άνθρωπος. Αν ήμουν πεινασμένος και αβοήθητος στο δρόμο, δε θα ζητούσα ένα ψωμί. Θα ζητούσα μισό ψωμί και ένα βιβλίο.”

Δεν υπήρξε δίκη. Ήταν πολύ νέος. Ο θάνατός του ήταν βάναυσος. Το σώμα του δε βρέθηκε ποτέ. Συν το ότι ο Λόρκα υποσχόταν πολλά στη διαμόρφωση και εξέλιξη του ισπανικού πολιτισμού κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτο τον απολογισμό του θανάτου του στους θαυμαστές του. Το παράπονο του ίδιου του Λόρκα; «Έπειτα κατάλαβα ότι είχα δολοφονηθεί. Με έψαξαν σε καφετέριες, νεκροταφεία και εκκλησίες…αλλά δε με βρήκαν. Δε με βρήκαν ποτέ; Όχι. Ποτέ δε με βρήκαν.» (από τον Ποιητή στη Νέα Υόρκη) Προφητικό; Ίσως.

Ιούλιος 1936. Η Ισπανία πλήττεται από τον Εμφύλιο Πόλεμο μεταξύ Εθνικιστών και Δημοκρατικών. Φρανσίσκο Φράνκο και Μανουέλ Αθάνια αντίστοιχα διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Αυτά τα ξίφη θα βρουν πολλά θύματα. Οι περισσότεροι όμως θα συμφωνήσουν ότι ο θάνατος του Λόρκα έκανε την ίδια την Ισπανία το μεγαλύτερο θύμα όλων.

Στα 38 του μόλις χρόνια, ο Λόρκα ήταν ήδη πολυταξιδεμένος και κατασταλαγμένος όσον αφορά τόσο την προσωπική όσο και λογοτεχνική του ταυτότητα. Στο ιστορικό του μετράει πολλές ποιητικές συλλογές, θεατρικά έργα και περιοδείες με τη θεατρική του ομάδα «La Barraca» στις αγροτικές περιοχές της Ισπανίας. Κορυφαίες δημιουργίες του αποτελούν «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», «Ο Ματωμένος Γάμος» και η «Γέρμα», τραγωδίες με πυρήνα τους το ανθρώπινο στοιχείο και θέμα τους την κοινωνική καταπίεση πάνω σε αυτό. Οι βασανισμένοι ήρωες του Λόρκα «ανεξήγητα» προσπαθούν να ξεφύγουν από ζωές που δεν επέλεξαν και αγάπες αδιέξοδες. «Ήταν μια ακριβής μεταφορά της θλίψης του, γιατί ήταν μια μεγαλοφυΐα που μετέτρεψε την ταλαιπωρία του σε τέχνη». (Ίαν Γκίμπσον)

Ο Λόρκα δεν υπήρξε ποτέ ενεργό μέλος της πολιτικής. Παρόλα αυτά, το πάθος του για την ελευθερία ήταν γνωστό. «Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν». Για τους δεξιούς ήταν ένας κομμουνιστής και εχθρός της Εκκλησίας. Λίγο πριν τον Εμφύλιο συντάσσει και μία προκήρυξη κατά του φασισμού. Λόγοι αρκετοί και ικανοί για να τον καταστήσουν ένοχο στα μάτια της τοπικής φασιστικής οργάνωσης των οπαδών του δικτάτορα Φράνκο. Κάνει το λάθος να κυκλοφορεί ελεύθερα στη Γρανάδα, μέρος που ελέγχουν ακροδεξιοί στασιαστές. Οι φαλαγγίτες αρχίζουν να τον ενοχλούν στο σπίτι του. Ο ποιητής, νιώθοντας πως κινδυνεύει, βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι ενός φίλου του και μέλος της τοπικής φασιστικής επιτροπής, πιστεύοντας πως δεν θα υποπτεύονταν αυτή την κρυψώνα. Υπολόγισε λάθος. Παρά τις προσπάθειες του φίλου του, ο Λόρκα συλλαμβάνεται και χωρίς να δικαστεί βασανίζεται και δολοφονείται.

Για τους θαυμαστές του Λόρκα, το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο (το οποίο προκάλεσε μέχρι και την έως ενός σημείου αποδοκιμασία του Αδόλφου Χίτλερ) δε δίστασε να εκτελέσει ένα διάσημο λογοτέχνη, γνωστής οικογένειας της περιοχής και μέλος της υψηλής κοινωνίας της Ισπανίας. Ο επί 40 χρόνια βιογράφος του όμως, Ίαν Γκίμπσον, υπογραμμίζει πως «η Ισπανία δεν μπορούσε να αποδεχτεί πως ο μεγαλύτερος Ισπανός ποιητής όλων των εποχών ήταν ομοφυλόφιλος. Η ομοφοβία υπήρχε και στα δύο στρατόπεδα του εμφυλίου και ύστερα από αυτόν. Ήταν ένα εθνικό πρόβλημα. Τον Λόρκα τον φθονούσαν για το ταλέντο του, επειδή είχε λεφτά και ήταν επιτυχημένος. Όταν ανέλαβε ο στρατός, η εκτέλεσή του ήταν θέμα χρόνου. Ένας επιτυχημένος, προοδευτικός ομοφυλόφιλος δεν ήταν αποδεκτός στην Ισπανία του Φράνκο». Μάρτυρες της δολοφονίας του λένε πως οι εκτελεστές του καρφίτσωσαν στο πτώμα του ένα σημείωμα που δήλωνε τις πολιτικές του πεποιθήσεις και την ομοφυλοφιλία του.

Ωστόσο, η ομοφυλοφιλία του ως πιθανή αιτία δολοφονίας του άρχισε να εξετάζεται τα τελευταία κυρίως χρόνια και οι σχετικές υποθέσεις είναι λίγο παρακινδυνευμένες. Γεγονός είναι όμως ότι τα ποιήματα του Λόρκα λογοκρίνονταν για να εμφανίζεται ο ίδιος ως «στρέιτ», ακόμα και μετά το '80, όταν πια η σεξουαλική του ταυτότητα είχε γίνει γνωστή. Αφ' ενός γιατί κανείς δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη με την οικογένειά του, που προσπαθούσε να εξαλείψει αυτό το δεδομένο από τη ζωή και τη δουλειά του, και αφ' ετέρου γιατί οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί φοβούνταν πως οποιαδήποτε νύξη θα τους στερούσε την πρόσβαση στα αρχεία του μεγάλου ποιητή.

«Η ίδια η οικογένεια του ποιητή εμποδίζει τις ανασκαφές.»

Το μεγάλο μυστήριο όμως είναι μέχρι και σήμερα το σημείο ταφής του. Οι προσπάθειες να αποκαλυφθεί ο τάφος του Λόρκα παραμένουν άκαρπες. Η ίδια η οικογένεια του ποιητή εμποδίζει τις ανασκαφές για να μην «ξυθούν» παλιές πληγές. Δεν είναι λίγοι όμως αυτοί που ισχυρίζονται ότι εκείνοι που παρέδωσαν τον ποιητή στους φαλαγγίτες προέρχονταν από τη συντηρητική οικογένεια του πατέρα του. Η μοναδική ανασκαφή για τα λείψανα του Λόρκα έγινε το 2009 και ήταν αποτυχημένη. Μέλη της ομάδας αναγκάστηκαν να υπογράψουν συμβόλαιο εχεμύθειας που τους επέβαλαν τα ανίψια του Λόρκα ώστε να μη μάθει κανείς πού έσκαβαν. Από τότε δεν έγινε καμία άλλη προσπάθεια για τον εντοπισμό του τάφου και η τοπική κυβέρνηση δέχθηκε σφοδρές επικρίσεις επειδή χρηματοδότησε την ανασκαφή. «Δεν θέλαμε ο φόνος του να θεωρηθεί ένα έγκλημα πάθους, αλλά να παραμείνει πολιτικό έγκλημα. Ήταν δύσκολο για τον πατέρα μου να αποδεχθεί τη σεξουαλική ταυτότητα του θείου μου», δήλωσε πρόσφατα η Λάουρα Γκαρθία Λόρκα, κόρη του αδερφού του ποιητή.

«Ο Λόρκα ανήκει στην ανθρωπότητα και όχι στην οικογένειά του.»

Μόνο πρόσφατα ένας ιστορικός από τη Γρανάδα ισχυρίζεται ότι γνωρίζει πλέον το ακριβές σημείο όπου οι φασίστες έθαψαν τον Λόρκα κι ότι έχει λύσει ένα από τα μεγάλα μυστήρια στην ιστορία της Ισπανίας. Τώρα ζητεί από τις Αρχές και τους απογόνους του ποιητή να άρουν τις επιφυλάξεις τους και να δώσουν άδεια για νέα ανασκαφή καθότι όπως υποστηρίζει «ο Λόρκα ανήκει στην ανθρωπότητα και όχι στην οικογένειά του. Είναι ένα έμβλημα που έδωσε τη ζωή του για την Ισπανία. Είναι μάρτυρας». Ο Μιγκέλ Καμπαγέρο Πέρεθ πέρασε τρία χρόνια κάνοντας φύλλο και φτερό τα αρχεία της αστυνομίας και του στρατού για να φωτίσει τις συνθήκες της εκτέλεσης του Λόρκα.

Παρόλα αυτά, ένα είναι σίγουρο. Ο τραγικός και πρόωρος θάνατος του μεγάλου αυτού συγγραφέα και ποιητή, αλλά και το σπουδαίο έργο που άφησε πίσω του, έκαναν το έργο του πολύ γρήγορα γνωστό. Τα ποιήματά του έγιναν σύμβολο αντίστασης στο φασισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το έργο του έγινε ιδιαίτερα γνωστό και στην Ελλάδα. Μεταφράστηκε από πολλούς και άξιους συγγραφείς (Γκάτσο, Ελύτη) και μελοποιήθηκε από τους σημαντικότερους συνθέτες (Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο). Η ποίηση του Λόρκα δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί και να διαβάζεται γιατί είναι μια ποίηση αληθινή. Το έργο του κυκλοφόρησε ελεύθερα στην πατρίδα του το 1975, αφού πέθανε ο Φράνκο. Όπως και να’ χει όμως, ο θάνατός του έριξε μια σκιά στα σύγχρονα ισπανικά γράμματα. Εβδομήντα εφτά χρόνια αργότερα, η σκιά αυτή μοιάζει ακόμη πιο βαριά.

Δε μας ανήκει τίποτα

Δε μας ανήκει τίποτα
Δε μας ανήκει τίποτα
Είναι όλα δανεικά απ’ τα παιδιά μας.

Ich weiβ, einmal, es wird ein Wunder geschehen.
( Το ξέρω, κάποτε θα γίνει ένα θαύμα ).

Nur belehrt von der Wirklichkeit
konnen wir die Wirklichkeit andern.
( Μόνο έχοντας διδαχθεί από την πραγματικότητα, 
μπορούμε την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε ).

We own nothing. Nothing belongs to us
This planet has been entrusted to us by our children
and we are obliged to return it to them unharmed.
( Δε μας ανήκει τίποτα. Τίποτα δεν είναι δικό μας.
Αυτό τον πλανήτη μας τον εμπιστεύτηκαν τα παιδιά μας
και πρέπει να τους τον επιστρέψουμε ακέραιο).

Standing on a precipice, beneath a crimson moon
In front of me an ocean spreads, that once was azure blue
And I raise my head and stare into the blackness up above
Even if there was a God
He `d be shedding acid tears of love.
( Στέκομαι στην άκρη του γκρεμού, κάτω από το κατακόκκινο φεγγάρι.
Μπροστά μου απλώνεται ένας ωκεανός, που κάποτε είχε το γαλάζιο χρώμα του ουρανού.
Σηκώνω τα μάτια μου και ατενίζω τη μαυρίλα που απλώνεται πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Αν υπήρχε Θεός, θα έχυνε όξινα δάκρυα αγάπης).

Eran tres. ( Vivo el dia con sus hachas )
Eran dos. ( Alas rastreras de plata )
Era uno
Era ninguno.( Se quedo desnuda el agua ).
(Τρεις υπάρξεις. Ήρθε η μέρα με τα τσεκούρια).
Δύο υπάρξεις. Φτερούγες φριχτές από ασήμι.
Μία ύπαρξη.
Καμία. Έμεινε ορφανό το νερό ).

Στίχοι: Federico Garcia Lorca & Bernold Brecht & Τόλης Φασόης

Μουσική: Πάνος Κατσιμίχας

Εκτέλεση: Πάνος Κατσιμίχας & Χάρης Κατσιμίχας

“ Δολοφονημένος  απ’  τον  ουρανό ”

Δολοφονημένος απ’ τον ουρανό.

Ανάμεσα  στα  οχήματα  που  παν ως  το  ερπετό

και  στα  σχήματα  που  ψάχνουνε το  κρύσταλλο,

θ’ αφήσω  να  μακρύνουν  τα  μαλλιά  μου.

Με  το  κουτσουρεμένο  δέντρο  που δεν  τραγουδά

και το  παιδί  με  το  λευκό  από  αυγό  πρόσωπο.

Με  τα ζωάκια που  έχουνε  σπασμένο  το  κεφάλι

και  το  νερό κουρελιασμένο  απ’  τα  ξερά τα  πόδια.

Με  όλα  εκείνα που  έχουνε  μια  κούραση  κωφάλαλη

και  μια  πνιγμένη  πεταλούδα  μες  στο  μελανοδοχείο.

Σκοντάφτοντας

στο  διαφορετικό  μου  πρόσωπο της κάθε  μέρας

Δολοφονημένος  απ’  τον  ουρανό!

 “Επιστροφή  από  περίπατο” 6  Σεπτεμβρίου  1929. Federico Garcia Lorca,  Ποιητής στη  Νέα  Υόρκη, μτφρ: Βασίλης Λαλιώτης, εκδόσεις  Σμίλη, Αθήνα  1993.

Απίστευτος ο κόσµος … κι ο χαρακτήρας µας

Τα παράδοξα της εποχής µας...

Το παράδοξο της εποχής µας µέσα στην ιστορία είναι 
ότι έχουµε ψηλότερα κτίρια, αλλά κοντύτερο ψυχισµό. 
Φαρδύτερες λεωφόρους, αλλά στενότερες οπτικές γωνίες. 

Σπαταλούµε περισσότερα, αλλά έχουµε λιγότερα. 
Αγοράζουµε περισσότερα, αλλά απολαµβάνουµε λιγότερα. 
Έχουµε µεγαλύτερα σπίτια και µικρότερες οικογένειες. 
Περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο. 

Έχουµε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερη αντίληψη. 
Περισσότερη γνώση, αλλά λιγότερη κρίση. 
Περισσότερους ειδήµονες, αλλά λιγότερες λύσεις. 
Περισσότερα φάρµακα, αλλά λιγότερο καλή φυσική κατάσταση. 

Έχουµε πολλαπλασιάσει τα αποκτήµατά µας, αλλά έχουµε µειώσει τις αξίες µας. 
Μιλάµε πολύ, αγαπάµε σπανιότατα και µισούµε συχνότατα. 
Έχουµε µάθει πώς να 'κερδίζουµε το ψωµί µας', αλλά όχι πώς να κερδίζουµε τη ζωή. 
Προσθέσαµε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια µας. 

Ταξιδεύουµε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόµαστε να διασχίσουµε το δρόµο, 
ώστε να συναντήσουµε ένα νέο γείτονα. 
Κατακτήσαµε το κενό του διαστήµατος, αλλά όχι το εσωτερικό µας κενό. 
Καθαρίσαµε τον αέρα, αλλά βρωµίσαµε την ψυχή µας. 
∆ιασπάσαµε το άτοµο, αλλά όχι την εµπάθεια και την προκατάληψή µας. 

Έχουµε υψηλότερα εισοδήµατα, αλλά χαµηλότερη ηθική. 
Γίναµε πολλοί σε ποσότητα, αλλά λίγοι σε ποιότητα. 
Αυτή είναι η εποχή των ψηλών ανθρώπων, αλλά των µικρών χαρακτήρων. 
Του γρήγορου κέρδους, αλλά των ρηχών σχέσεων. 

Αυτή είναι η εποχή του κόσµου της «ειρήνης», αλλά των εσωτερικών συγκρούσεων. 

Περισσότερης άνεσης, αλλά λιγότερης διασκέδασης. 
Περισσότερων ειδών διατροφής, αλλά λιγότερης θρεπτικότητας. 
Αυτή είναι η εποχή των δύο εισοδηµάτων (και των δύο συζύγων), αλλά περισσότερων διαζυγίων. 
Των εντυπωσιακότερων κατοικιών, αλλά διαλυµένων σπιτιών. 

Είναι η εποχή που υπάρχουν πολλά στις βιτρίνες και λιγότερα αποθέµατα. 
Η εποχή που η τεχνολογία µας φέρνει αυτό το µήνυµα (mail) 
και η εποχή που µπορείς να επιλέξεις είτε να το προωθήσεις 
και να δημιουργήσεις τη 'διαφορά'... ή απλά να το διαγράψεις... 

[Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στη δική μου Αριάδνη..]

Άνθρωποι με τεράστια ψυχικά αποθέματα- Έξι απίθανες πραγματικές ιστορίες

Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;

Με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, έγιναν οι καλλιτέχνες, οι αθλητές και οι επιστήμονες της ζωής. Οι άνθρωποι που απέδειξαν ότι ο πόνος μπορεί να ξεπεραστεί και η πίκρα να μεταμορφωθεί σε τέχνη. Ότι η αρρώστια και η αναπηρία, αντί για αιτία κοινωνικής απομόνωσης, μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία της πιο ουσιαστικής επικοινωνίας με τον κόσμο. Η μόνη πραγματική αναπηρία είναι η ψυχική αδράνεια, που μας "φυλακίζει" στη μιζέρια και μας εξοικειώνει με το σκοτάδι. Οι ίδιοι νίκησαν τη μιζέρια με τη δημιουργία ομορφιάς, επιστημών και τέχνης. Και το σκοτάδι, ρίχνοντας χρώματα και φως στην καθημερινότητα, για να μας δείξουν ακόμη μία φορά πως τίποτα σε αυτήν την ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο και τα μοναδικά εμπόδια που είναι απροσπέλαστα είναι αυτά που θεωρούμε εμείς και ΜΟΝΟ εμείς ότι είναι. 

Ο παράδεισος έρχεται από μέσα μας.Τριαντάφυλλος Ηλιάδης

Γεννήθηκε το 1950, στο χωριό Πετεινό της Ξάνθης, με χέρια κοντά, ίσα με τους αγκώνες και πρόβλημα στα πόδια. Τώρα πια έχει μηχάνημα στο δεξί πόδι και μπορεί σιγά σιγά να κινείται. Μια μέρα, ύστερα απόπολλές δυσχέρειες που αντιμετώπισε, λόγω απουσίας υποδομών στον τόπο γέννησης του, σε συνδυασμό με έλλειψη οικονομικών πόρων, πείσμωσε. Άρπαξε το μολύβι στο στόμα κι άρχισε να κάνει σχέδια. Αργότερα, το μολύβι έγινε χρωστήρας και τα σχέδια πίνακες. Ήταν δύσκολο πράγματι, μα ένας ανάπηρος επιστρατεύει κάθε γερό κομμάτι του σώματός του. Και η δική του θέληση, ξέσπασε με τα δόντια… 

Σήμερα, ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης είναι καταξιωμένος καλλιτέχνης. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες. Βραβευμένος το 1998 από την Ακαδημία Αθηνών, «για τη δύναμη της θέλησης και την ποιότητα της δουλειάς του», με δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό του.

Εκθέσεις στην Ξάνθη, τη Θεσσαλονίκη, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων κ.ά.».

Όπως έχει δηλώσει :«Δεν είναι τα χρήματα και ας χρειάζονται, μήτε η προβολή, ο σκοπός των εκθέσεων μου. Είναι που θέλω να δώσω το μήνυμα στα παιδιά της Ελλάδας. Σ αυτά που κυκλώνονται από τόσες απειλές και προπάντων από τα ναρκωτικά. Γι’ αυτό, όταν έρχονται να δουν τα έργα μου μαθητές και νέοι, τους μιλώ. 'Δείτε τους λέω τι φτιάχνει ένα σαράβαλο'. Γιατί με κόπο, επιμονή και θέληση ο άνθρωπος καταφέρνει τα πάντα. Να μην τα παρατάτε με την πρώτη δυσκολία και να μην καταφεύγετε στους ψεύτικους παραδείσους των ναρκωτικών. Ο παράδεισος έρχεται από μέσα μας. Και οι σωστοί δρόμοι έχουν πάντα προκοπή και χαρές να μας προσφέρουν.».

Ο άνθρωπος που χειρούργησε τον εαυτό του.Λεονίντ Ρογκόζοφ

 Ενας Σοβιετικός χειρουργός αναγκάστηκε να χειρουργήσει τον εαυτό του και μάλιστα χωρίς αναισθησία προκειμένου να ζήσει.

Η απίστευτη ιστορία έλαβε χώρα το 1961 στη Σιβηρία, όπου ο χειρουργός Λεονίντ Ρογκόζοφ, συμμετείχε ως γιατρός στην ερευνητική σοβιετική αποστολή στον σταθμό Νοβολαζερέφσκαγια σε συνθήκες που ξεπερνούν τους -60 βαθμούς Κελσίου.

Κάποια στιγμή ο Ρογκόζοφ, αισθάνθηκε έντονη ναυτία, ανυπόφορους κοιλιακούς πόνους, και είχε ανεβάσει και πυρετό. Πήρε κάποια παυσίπονα για να ηρεμήσει, αν και ο ίδιος σαν γιατρός είχε κάνει ήδη την διάγνωση του. Ήξερε ότι οι πόνοι ήταν μάλλον από σκωληκοειδίτιδα και την επόμενη μέρα έγινε εκείνο που φοβόταν. Παρουσιάστηκαν τα πρώτα σημάδια περιτονίτιδας. Έπρεπε άμεσα να μεταφερθεί σε κάποιο νοσοκομείο. Όμως σε εκείνη την περιοχή, πολύ πιο πάνω από τον Αρκτικό κύκλο, η πλησιέστερη πόλη απείχε περισσότερο από 1600 χιλιόμετρα.

Μη έχοντας άλλη επιλογή και γνωρίζοντας πλέον ότι αν δεν χειρουργηθεί, θα πεθάνει, πήρε τη μεγάλη απόφαση. Να χειρουργήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Βοηθοί του ιατρείο της βάσης, ένας οδηγός και ένας μετεωρολόγος.

Ο οδηγός κρατούσε ένα μεγάλο καθρέπτη και ο μετεωρολόγος, είχε τον ρόλο του εργαλειοδότη. Ο Ρογκόζοφ ξάπλωσε και έβλεπε από τον καθρέπτη που του κρατούσε ο οδηγός την περιοχή της κοιλιάς του, όπου ο ίδιος θα χειρουργούσε. Ανοιξε μια τομή 10 εκατοστών και προχώρησε στην επέμβαση. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης ο Ρογκόζοφ, συχνά έχανε τις αισθήσεις του, ενώ αναγκαζόταν να σταματάει κάθε 10 λεπτά για να πάρει ανάσες.

Μετά από μήνες επέστρεψε στο Λένινγκραντ όπου τιμήθηκε με το παράσημο του Τάγματος του Ερυθρού Λάβαρου, το οποίο διδόταν σε επιφανείς επιστήμονες. Από το 1986 μέχρι το 2000, διετέλεσε επικεφαλής του τμήματος χειρουργικής στο Ινστιτούτο Ερευνών της Αγίας Πετρούπολης για τον πνεύμονα και τη φυματίωση.

Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις.Simona Atzori

Πρόκειται για μία ταλαντούχα νεαρή κοπέλα από την Ιταλία, που κάνει τα πάντα με τα πόδια της, αφού γεννήθηκε χωρίς χέρια. Τα πόδια της έγιναν τα χέρια της. Στην κούνια ακόμα, οι γονείς τις, έβλεπαν ότι χρησιμοποιούσε τα πόδια για να παίρνει πράγματα και την βοηθούσαν. Έκανε τα πάντα με τα πόδια, όπως εμείς με τα χέρια μας. Άρα δεν υπήρξε αυτή η στιγμή που έπρεπε να πει στον εαυτό της «τώρα θα προσπαθήσω να κάνω αυτό ή εκείνο με τα πόδια μου». Ήταν κάτι σταδιακό και εξελίχθηκε ως φυσιολογική εξέλιξη.

Όπως έχει πει: "Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω ότι έχω μέσα μου. Γι’ αυτό επέλεξα να δημιουργώ, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Θέλω να μεταδώσω τη χαρά της ζωής, αυτό που είμαι, αυτό που νιώθω."

Σε ερώτηση που της είχε γίνει σε μια συνέντευξη: "Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα στη ζωή είναι όπως θα έπρεπε να είναι;", απάντησε: "Ναι. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις. Έπρεπε να ήμουν εδώ με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως πάντα έτσι ένιωθα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ήταν ο τρόπος που ζούσα και ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν οι γονείς μου. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω διαφορετική."

Στις σημαντικές στιγμές της ζωής της εντάσσονται η γνωριμία με τον Πάπα Ιωάννη Παύλο το 1992 σε ηλικία 17 ετών, στον οποίο και χάρισε ένα προσωπικό πορτρέτο, η συμμετοχή της στην έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων το 2006 στο Τορίνο και η θέσπιση των βραβείων Atzori μαζί με τον χορογράφο Paolo Londi, τα οποία δίνονται για χορευτές και χορογράφους.

Πολυάσχολο άτομο και πολυπράγμων. Όταν είναι λυπημένη, ζωγραφίζει. Διότι δεν χρειάζεται να μιλήσει με κανέναν, δεν χρειάζεται να είναι καλοντυμένη ή να βάλει μακιγιάζ. Μένει με τον εαυτό της. Έχει δηλώσει πως "στην καθημερινότητα ξεχνάμε να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, τον εαυτό μας."

Καμιά τελική γραμμή. Η ζωή μου όπως την βλέπωΜάρλα Ράνιαν

Στον κόσμο της τα πάντα είναι θολά και όμως η κοπέλα από το Γιουτζίν του Όρεγκον έγινε η πρώτη αθλήτρια με ειδικές ικανότητες που κατόρθωσε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Η Μάρλα Ράιαν αναδείχθηκε τρεις φορές πρωταθλήτρια Αμερικής στα 5000 μέτρα, κατέκτησε 4 μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 και το 1996 προσπάθησε να προκριθεί μέσω του επτάθλου στους Ολυμπιακούς της Ατλάντας, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Το 2001 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της: «Καμιά τελική γραμμή. Η ζωή μου όπως την βλέπω». Η Μάρλα Ράνιαν μέχρι σήμερα είναι συνεπής σε ένα στόχο. Να ξεπερνά τον εαυτό της.

Μία Σύντομη Ιστορία του ΧρόνουΣτέφεν Χόκινγκ

Στα 17 του, με την ανεμελιά της νιότης, όλα έδειχναν εύκολα για τον Στίβεν Χόκινγκ. Μόλις είχε κερδίσει υποτροφία στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στον τομέα της φυσικής και έτσι το δικαίωμα να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Αποφοίτησε γρήγορα από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συνέχισε για μεταπτυχιακό στο Κέμπριτζ όπου το 1963 εισήχθη σε νοσοκομείο για περίθαλψη και εξετάσεις όταν παρατήρησε μείωση στον έλεγχο των κινήσεων του σώματος του. Μετά από σειρά εξετάσεων, η τελική διάγνωση ανέφερε ασθένεια στους νευρώνες του σώματος, γνωστή ως Λου Γκέριγκ. Οι προβλέψεις των γιατρών δεν έδιναν διάρκεια ζωής καν αρκετή για ολοκληρώσει το διδακτορικό του, όμως ο Χόκινγκ συνέχισε την έρευνα. Σήμερα ζει καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα η οποία κινείται μέσω ενός υπολογιστή που λειτουργεί με οπτικές ίνες. Κινώντας το δεξί του μάγουλο μπορεί να μιλάει, να συνθέτει ομιλίες, να γράφει εργασίες. Ο Χόκινγκ συνεχίζει να δουλεύει απτόητος.

Πέρα από τα πολλά θεωρήματα που διατύπωσε στα μαθηματικά και στη θεωρία της σχετικότητας, ο Χόκινγκ ασχολήθηκε εκτεταμένα με τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Το 1985 το ερευνητικό του έργο ταράσσεται από σύντομη πνευμονία που οδηγεί τους γιατρούς να συστήσουν στη γυναίκα του να τον αφήσει να πεθάνει. Η σύζυγος του αρνείται ένα τέτοιο ενδεχόμενο και τον μεταφέρει σε κλινική του Κέμπριτζ όπου υποβάλλεται σε τραχειοτομή που αποδεικνύεται σωτήρια για τη ζωή του. Το 1988, ο Χόκινγκ εκδίδει το διάσημο βιβλίο του «Μία Σύντομη Ιστορία του Χρόνου» που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων και παρέμεινε στη λίστα των best seller των «Sunday Times» για 237 συνεχόμενες εβδομάδες.

The FrameΦρίντα Κάλο

Η ζωή της Φρίντα Κάλο ήταν μια περιπέτεια δίχως διαλείμματα. Ανήσυχη και πολύπλευρη προσωπικότητα η Μεξικάνα έκανε τέχνη το μαρτύριο της. Ταλαιπωρημένη από παιδί από πολιομυελίτιδα είδε την μοίρα να της φέρεται με άσχημο τρόπο το 1925. Ένα μοιραίο τροχαίο ατύχημα σήμανε την αναπηρία της εφ' όρου ζωής και, ως τη χρονιά του σχετικά πρόωρου θανάτου της, το σώμα της Κάλο δεν έπαψε να ταλαιπωρείται από δυσβάσταχτους σωματικούς πόνους. Η Κάλο από κάποια στιγμή και μετά ήταν καθηλωμένη σε στενό κορσέ ασφυκτιώντας από τη μονιμότητα του άγχους της. Το ελεύθερο πνεύμα της όμως δεν κλονίστηκε ποτέ.

Αθόρυβα αλλά ουσιαστικά μετέφερε στον καμβά τον σπαραγμό και τη μόνιμη μελαγχολία της, ζωγραφίζοντας «από την καρδιά και όχι μόνον από αυτά που βλέπεις», όπως επεσήμανε ο μέντοράς της, Ντιέγκο Ριβέρα. Ο πίνακας «Self Portrait – The Frame» αγοράστηκε από το Λούβρο και ήταν ο πρώτος λατινοαμερικανού ζωγράφου που τοποθετήθηκε στους τοίχους του μουσείου. Η Κάλο συνήθιζε να λέει: «Τι χρειάζομαι τα πόδια εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;»

Καθημερινοί άνθρωποι, χωρίς "υπέρ" δυνάμεις αλλά με "ειδικές" ικανότητες και ατσάλινη θέληση. Οι οποίοι κατάφεραν να μετατρέψουν την "αναπηρία" τους από μειονέκτημα σε προτέρημα και μέσα από δυσχέρειες που απειλούσαν ακόμη και την ζωή τους να καταφέρουν να δημιουργήσουν τέχνη, επιστημονικά επιτεύγματα και να πρωταγωνιστήσουν στον παγκόσμιο αθλητισμό. Άνθρωποι-παραραδείγματα προς μίμηση για όλους μας και ζωντανές αποδείξεις πως όταν υπάρχει πραγματική θέληση κανένα εμπόδιο δεν είναι απροσπέλαστο.

[The Killers - Human]