Περί αυτοεξάρτησης και χειρισμού

Το να προσπαθούμε να επιρρίπτουμε τις ευθύνες για ότι μας συμβαίνει στους άλλους, μου φαίνεται ολέθριο. Εσύ δεν είσαι ποτέ υπεύθυνος γι’ αυτό που έκανες, το φταίξιμο είναι πάντα του άλλου, φταίει πάντα κάποιος απ’ έξω, όχι εσύ, ο άλλος είναι που δεν πρέπει να βρεθεί στον δρόμο σου για να μην πάθεις κάτι κακό….

Είναι δική μου ευθύνη να απομακρυνθώ από αυτό που με πληγώνει, δική μου ευθύνη να προστατεύσω τον εαυτό μου απ’ όσους μου κάνουν κακό, δικό μου θέμα να αναλάβω την ευθύνη για ότι μου συμβαίνει και να ξέρω το δικό μου μερίδιο συμμετοχής στα γεγονότα.

Πρέπει να έχω συναίσθηση της επίδρασης που έχει καθετί που κάνω. Για να μου συμβούν όσα μου συμβαίνουν, πρέπει κι εγώ να κάνω αυτά που κάνω. Και δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να τα διαχειριστώ όλα. Λέω, απλώς, ότι είμαι υπεύθυνος για ό,τι μου συμβαίνει αφού, σε κάποιο βαθμό – έστω και μικρό -, έχω κι εγώ βάλει το χέρι μου.

Δεν μπορώ να ελέγξω την συμπεριφορά όλων εκείνων που βρίσκονται στον περίγυρό μου, μπορώ, όμως, να ελέγξω τη δική μου. Μπορώ να λειτουργήσω ελεύθερα με ό,τι κάνω.

Πρέπει λοιπόν, να αποφασίσω τι θα κάνω.

Με τους περιορισμούς μου, με τα προβλήματά μου, με όσα αγνοώ, με όσα ξέρω κι όσα έχω μάθει, πρέπει να αποφασίσω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ενεργήσω. Και πρέπει να ενεργήσω με αυτόν τον καλύτερο τρόπο.

Θα πρέπει να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου για να μάθω ποια είναι τα βοηθήματά μου.

Θα πρέπει να τον αγαπήσω τόσο, ώστε να του παραχωρώ το προνόμιο να ξέρει ότι αυτή είναι η απόφασή μου.

Και τότε, θα βρω κάτι που έρχεται με την αυτονομία και είναι η άλλη όψη της ελευθερίας : το κουράγιο. Θα έχω το κουράγιο να ενεργώ όπως μου υπαγορεύει η συνείδησή μου και να πληρώνω το τίμημα.

Θα πρέπει να είμαι ελεύθερος, έστω κι αν εσένα δεν σου αρέσει.

Κι αν δεν πρόκειται να μ’ αγαπήσεις – τέτοιος που είμαι -, αν είναι να φύγεις από δίπλα μου, – τέτοιος που είμαι -, αν την πιο κρύα νύχτα του χειμώνα σηκωθείς και μ’ αφήσεις…. κλείσε την πόρτα πίσω σου. Κατάλαβες ; Μπαίνει το κρύο.

Κλείσε την πόρτα. Αν αυτή είναι η απόφασή σου, κλείσε την πόρτα.

Δεν πρόκειται να σου ζητήσω να μείνεις ούτε λεπτό παραπάνω απ’ όσο θέλεις. Σου ξαναλέω : κλείσε την πόρτα, γιατί εγώ θα μείνω εδώ, και κάνει κρύο.

Αυτή θα είναι η δική μου απόφαση.

Κι αυτό με μεταμορφώνει σ’ ένα πλάσμα που ο άλλος δεν μπορεί να χειριστεί.

Γιατί τα αυτοεξαρτώμενα άτομα δεν είναι εύκολο να τα χειριστεί κανείς, κι αυτό το ξέρουμε καλά.

Γιατί, τον αυτοεξαρτώμενο τον χειρίζεσαι μόνο αν εκείνος θέλει- πράγμα δύσκολο. Για την ακρίβεια, δεν τον χειρίζεσαι εσύ, αυτός χειρίζεται την κατάσταση και τον εαυτό του.

Αυτό σηματοδοτεί ένα βήμα προόδου στην ιστορία και την ανάπτυξή σου, έναν διαφορετικό τρόπο να ζεις στον κόσμο, και πιθανότατα, σημαίνει ακόμα ότι αρχίζεις να γνωρίζεις λίγο περισσότερο αυτόν που είναι δίπλα σου.

Αν είσαι αληθινά αυτοεξαρτώμενος, αν δεν αφήνεις να σε χειριστούν ούτε στο ελάχιστο, είναι πολύ πιθανό ότι κάποιοι άνθρωποι που είναι τώρα στο πλευρό σου, θα φύγουν….

Ε, λοιπόν, θα χρειαστεί να πληρώσεις κι αυτό το τίμημα.

Θα χρειαστεί να πληρώσεις το τίμημα να αντέξεις την αποχώρηση κάποιων από το περιβάλλον σου.

Και να προετοιμαστείς για να γιορτάσεις τον ερχομό κάποιων άλλων.. Ποιός ξέρει!..

Η αρχή του κενού

Έχεις τη συνήθεια να φυλάς άχρηστα πράγματα,
 πιστεύοντας πως μια μέρα (άγνωστο πότε) θα τα χρειαστείς;
Έχεις τη συνήθεια να κρατάς χρήματα, 
μόνο και μόνο για να μην τα ξοδέψεις, γιατί μπορεί να σου λείψουν στο μέλλον;
Έχεις τη συνήθεια να φυλάς ρούχα, παπούτσια, έπιπλα, οικιακές συσκευές και άλλα πράγματα του νοικοκυριού που δεν χρησιμοποιείς εδώ και πολύ καιρό;

Και μέσα σου…;
Έχεις τη συνήθεια να κρατάς κακίες, στεναχώριες, φόβους και άλλα;

Αυτό να μην το κάνεις ποτέ!  Είναι αντίθετο με την ευημερία σου!
Είναι σημαντικό να αφήσεις χώρο, ένα κενό, για να έρθουν καινούρια πράγματα στη ζωή σου.
Όσο εσύ γεμίζεις, υλικά ή συναισθηματικά, με παλιά και άχρηστα, 
δεν αφήνεις κενό για νέες ευκαιρίες. 
Τα αγαθά πρέπει να ανακυκλώνονται… 
Καθάρισε τα συρτάρια, τις ντουλάπες, την αποθήκη, το γκαράζ…
Δώρισε όλα εκείνα που πια δεν χρησιμοποιείς…

Το να φυλάς ένα σωρό από άχρηστα πράγματα το μόνο που καταφέρνεις είναι να δένεις την ίδια σου τη ζωή. 
Το πρόβλημα δεν είναι τα αντικείμενα που στιβάζονται στη ζωή σου…
Αλλά το νόημα του “να κρατάς”…
Όταν κρατάς, όταν φυλάς πράγματα, υπάρχει πρόβλημα έλλειψης, απουσίας…
Πιστεύεις ότι αύριο μπορεί να τα χρειαστείς, και ίσως τότε να μην υπάρχει τρόπος να καλύψεις αυτή σου την ανάγκη…

Με αυτό το σκεπτικό, το μήνυμα που στέλνεις τόσο στο μυαλό σου όσο και στη ζωή σου…  είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι το αύριο… 
καθώς επίσης και ότι το καινούριο και το καλύτερο ΔΕΝ είναι για σένα,
γι’ αυτό βρίσκεις ικανοποίηση στο να φυλάς όλα αυτά τα παλιά και άχρηστα πράγματα…

Ξεφορτώσου όλα αυτά που έχασαν το χρώμα και τη λάμψη τους…
Επέτρεψε να μπει το καινούριο στο σπίτι σου… Και μέσα σου…

 (Joseph Newton Pew)

Τρόποι για να αγαπώ τον εαυτό μου

1. Να σταματήσεις να επικρίνεις τον εαυτό σου, είναι το πιο σημαντικό κλειδί για να αρχίσω να αγαπάω τον εαυτό μου.

Το μήνυμα που απέκτησα σαν παιδί ήταν : «Σε κάτι πρέπει να φταίω». Όταν κρίνω τον εαυτό μου, δημιουργώ πόνους και ασθένειες στο σώμα μου, εμποδίζω την αυτοπεποίθησή μου να αναπτυχθεί. Κανείς δεν σου ζητάει να είσαι τέλειος, θέλουν να είσαι ΕΣΥ. Ύμνησε την μοναδικότητά σου.

2.     Σταμάτα να τρομάζεις τον εαυτό σου και να τον κρατάς στο γύψο. Σταμάτα να δίνεις και να ανταλλάσσεις τη δημιουργική ενέργεια του νου σου, σε πράγματα που δεν θέλεις. Όπου πάει ο νους μου πάει και η ενέργεια. Συγκεντρώνομαι σε αυτό που ΘΕΛΩ. Σταμάτα να παίρνεις ένα μικρό πράγμα και να φτιάχνεις ένα μακάβριο σενάριο.

Το αυτοσαμποτάζ είναι ένας τρόπος για να καλύψω την ανάγκη μου για την αβεβαιότητα. Πικραίνω τους άλλους όταν νοιώθω αβεβαιότητα.

Ανάλογα με το σημείο εξέλιξής μας δίνουμε και διαφορετική απάντηση –εξήγηση σε κάθε «γιατί» μας.

Το παρελθόν δεν είναι ίδιο με το παρόν.

Ζήσε με την καρδιά σου, τράβηξε μια γραμμή και αποφάσισε από εδώ και πέρα να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου.

3.   Να είσαι στοργικός, τρυφερός και υπομονετικός με τον εαυτό σου.

4.   Άρχισε να επαινείς τον εαυτό σου. Ο έπαινος χτίζει το ηθικό, η επίκριση το γκρεμίζει.

5.    Αγάπα τον εαυτό σου, να τον υποστηρίζεις, να τον βοηθάς και να ζητάς υποστήριξη. Από κοντά η ανεξαρτησία είναι ανοιχτή  πληγή, από μακριά ο ανεξάρτητος φαντάζει δυνατός. Μήπως η οικειότητα σε πληγώνει; Σου φαίνεται τρομακτική; Υπάρχει πολύ αγάπη για σένα, επέτρεψε στους ανθρώπους να έρθουν κοντά σου και να σου δώσουν βοήθεια.

6.  Αγάπησε και τα αρνητικά σου σημεία και συγχώρησε τον εαυτό σου. Το κάθε αρνητικό σου σημείο είναι το μισό ενός θετικού σου.

7.   Φρόντισε το σώμα σου, τη φυσιολογία σου, το νου σου, συμπεριφέρσου με καλοσύνη στο σώμα σου.

8.    Πρόσφερε στον εαυτό σου καθημερινά, ο εαυτός σου δεν είναι δούλος σου. Κάνε κάτι για σένα καθημερινά. Ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να είναι γιορτή, με ευγνωμοσύνη.

9.   Δούλεψε για να καλυτερέψεις τον εαυτό σου, παρά με αυτά που λένε ή δεν λένε οι άλλοι για σένα, μ’ αυτό που κάνουν ή δεν κάνουν, σκέφτονται ή δεν σκέφτονται οι άλλοι.

Ο χρόνος είναι η πιο σημαντική μετοχή στο χρηματιστήριο της ζωής σου, γι’ αυτό να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς.

Η χρονοτράπεζα κάθε ημέρας σου παρέχει 86.400 δευτερόλεπτα, αξιοποίησέ τα. Πάρε τη ζωή σου και κάντην ένα έργο τέχνης, ΜΠΟΡΕΙΣ.

10. Αγάπησε τον εαυτό σου ΤΩΡΑ, όχι όταν αλλάξεις, ή γίνεις καλύτερος. Ο φόβος ότι κάτι λείπει από σένα είναι μια μπαμπέσικη σκέψη που σπέρνει τον Όλεθρο μέσ’ στη συνειδητότητά σου, τρέφει τη νοητική σαβούρα και σε οδηγεί να ψάχνεις τη λύση έξω από σένα.

11.   Κάθε πολιτισμός έχει τα δικά του ιερά μέρη συνάντησης, αλλά κανένα μέρος δεν είναι τόσο ιερό, όσο η ανθρώπινη καρδιά.

Είσαι ότι αναζητάς, ότι σου λείπει το έχεις μέσα σου.1. Να σταματήσεις να επικρίνεις τον εαυτό σου, είναι το πιο σημαντικό κλειδί για να αρχίσω να αγαπάω τον εαυτό μου.

Το μήνυμα που απέκτησα σαν παιδί ήταν : «Σε κάτι πρέπει να φταίω». Όταν κρίνω τον εαυτό μου, δημιουργώ πόνους και ασθένειες στο σώμα μου, εμποδίζω την αυτοπεποίθησή μου να αναπτυχθεί. Κανείς δεν σου ζητάει να είσαι τέλειος, θέλουν να είσαι ΕΣΥ. Ύμνησε την μοναδικότητά σου.

2.     Σταμάτα να τρομάζεις τον εαυτό σου και να τον κρατάς στο γύψο. Σταμάτα να δίνεις και να ανταλλάσσεις τη δημιουργική ενέργεια του νου σου, σε πράγματα που δεν θέλεις. Όπου πάει ο νους μου πάει και η ενέργεια. Συγκεντρώνομαι σε αυτό που ΘΕΛΩ. Σταμάτα να παίρνεις ένα μικρό πράγμα και να φτιάχνεις ένα μακάβριο σενάριο.

Το αυτοσαμποτάζ είναι ένας τρόπος για να καλύψω την ανάγκη μου για την αβεβαιότητα. Πικραίνω τους άλλους όταν νοιώθω αβεβαιότητα.

Ανάλογα με το σημείο εξέλιξής μας δίνουμε και διαφορετική απάντηση –εξήγηση σε κάθε «γιατί» μας.

Το παρελθόν δεν είναι ίδιο με το παρόν.

Ζήσε με την καρδιά σου, τράβηξε μια γραμμή και αποφάσισε από εδώ και πέρα να αγαπάς και να φροντίζεις τον εαυτό σου.

3.   Να είσαι στοργικός, τρυφερός και υπομονετικός με τον εαυτό σου.

4.   Άρχισε να επαινείς τον εαυτό σου. Ο έπαινος χτίζει το ηθικό, η επίκριση το γκρεμίζει.

5.    Αγάπα τον εαυτό σου, να τον υποστηρίζεις, να τον βοηθάς και να ζητάς υποστήριξη. Από κοντά η ανεξαρτησία είναι ανοιχτή  πληγή, από μακριά ο ανεξάρτητος φαντάζει δυνατός. Μήπως η οικειότητα σε πληγώνει; Σου φαίνεται τρομακτική; Υπάρχει πολύ αγάπη για σένα, επέτρεψε στους ανθρώπους να έρθουν κοντά σου και να σου δώσουν βοήθεια.

6.  Αγάπησε και τα αρνητικά σου σημεία και συγχώρησε τον εαυτό σου. Το κάθε αρνητικό σου σημείο είναι το μισό ενός θετικού σου.

7.   Φρόντισε το σώμα σου, τη φυσιολογία σου, το νου σου, συμπεριφέρσου με καλοσύνη στο σώμα σου.

8.    Πρόσφερε στον εαυτό σου καθημερινά, ο εαυτός σου δεν είναι δούλος σου. Κάνε κάτι για σένα καθημερινά. Ζήσε την κάθε σου μέρα σαν να είναι γιορτή, με ευγνωμοσύνη.

9.   Δούλεψε για να καλυτερέψεις τον εαυτό σου, παρά με αυτά που λένε ή δεν λένε οι άλλοι για σένα, μ’ αυτό που κάνουν ή δεν κάνουν, σκέφτονται ή δεν σκέφτονται οι άλλοι.

Ο χρόνος είναι η πιο σημαντική μετοχή στο χρηματιστήριο της ζωής σου, γι’ αυτό να τον σέβεσαι και να τον εκτιμάς.

Η χρονοτράπεζα κάθε ημέρας σου παρέχει 86.400 δευτερόλεπτα, αξιοποίησέ τα. Πάρε τη ζωή σου και κάντην ένα έργο τέχνης, ΜΠΟΡΕΙΣ.

10. Αγάπησε τον εαυτό σου ΤΩΡΑ, όχι όταν αλλάξεις, ή γίνεις καλύτερος. Ο φόβος ότι κάτι λείπει από σένα είναι μια μπαμπέσικη σκέψη που σπέρνει τον Όλεθρο μέσ’ στη συνειδητότητά σου, τρέφει τη νοητική σαβούρα και σε οδηγεί να ψάχνεις τη λύση έξω από σένα.

11.   Κάθε πολιτισμός έχει τα δικά του ιερά μέρη συνάντησης, αλλά κανένα μέρος δεν είναι τόσο ιερό, όσο η ανθρώπινη καρδιά.

Είσαι ότι αναζητάς, ότι σου λείπει το έχεις μέσα σου.

(σε αυτό, προσωπικά,  βρήκα την άκρη του νήματος ..
για τη δική μου Αριάδνη!)

Αποχαιρετιστήρια επιστολή

“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά  που λέω εδώ.

    * Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.

    * Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

    * Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλο κοιμόνταν.

    * Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

    * Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

    * Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

    * Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.

    * Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

    * Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

    * Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

    * Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

    * Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

    * Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

    * Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους…

    * Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

    * Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

    * Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

    * Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

    * Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

    * Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

    * Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

    * Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

    * Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

    * Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. 
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους
επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
 Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

(Gabriel José García Márquez)

Ποιήματα στους φίλους

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου…
Όμως, μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.


Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως… όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου,  να κρατηθείς και να μην πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.


Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή σου.
Αρκούμαι να σε στηρίξω, να σου δώσω κουράγιο και να σε βοηθήσω αν μου το ζητήσεις.


Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις.
Όμως… θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.


Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά.
Όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.


Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι, ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ΄ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.

(Jorge Luis Borges)

Αφού σου το 'πα

Να ρίξεις μαύρη πέτρα

και να φύγεις για πάντα

αλλά να πας πού

κοντέρ 230 πατάς γκαζώνεις

και στη στροφή μετανιώνεις

στο πρώτο bar θα γίνεις στουπί

Μόλις ξημερώσει

θα ‘χουν όλα τελειώσει

και θα μου πεις γεια

ξέρεις το είδα ξανά

από την άλλη

με καθαρό το κεφάλι

το όνειρο ζητάει πολλά

Μ’ έχεις γερά δεμένο

σ’ ένα σφιχτό ιστό

βήμα το βήμα να μετράω

πόσο μου μένει

Αν είναι να πεθάνω

για σένα το μπορώ

μονάχα όποιος τ’αξίζει

από έρωτα πεθαίνει

Ξέρεις να κάνεις κόλπα

ξέρεις να με κρατάς

ένας Θεός μονάχα

ξέρει πόσα ξέρεις

Μένει να δεις πια τώρα

αυτό που δεν τολμάς

θα μάθεις να γελάς

αν μάθεις να υποφέρεις

Αφού το ξέρεις

τη μια πονάς κι υποφέρεις

την άλλη πάνω

τόσο ψηλά δε σε φτάνω

κατέβα λίγο

έτσι περνούσα πριν φύγω

και τώρα γειά σου

δώσε φιλιά στη μαμά σου

Στην αμμουδιά ποτέ του

δε βγαίνει ο ανθός

ούτε και ζει ποτέ

χωρίς νερό το ψάρι

το είπε παλιά κι ο μάγκας

που δήλωσε Θεός

χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει

Λύσε λοιπόν τα μάγια

μάζεψε τα σκοινιά

μες την αρένα

δες πως φέγγουνε τα φώτα

πάλι θα χάσει κάποιος

πάλι κάποιος νικά

πες ότι θες μόνο

μην πεις πως δε σου το’πα

Αφού σου το’πα

πως της αγάπη η ντόπα

είναι η πρώτη

φωτοβολίδες και κρότοι

το αίμα βράζει

φιλιά που πέφτουν χαλάζι

δεν είναι η φρίκη

είναι η ζωή που σου ανήκει

Κοντεύουν ξημερώματα

και παίρνεις εμένα

για να σου πω τι

πως είναι όλα χαμένα

χίλιες φορές παραμύθια

αφού την αλήθεια

την ξέρει κι ένα παιδί

Δε σ'αγαπώ

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,

σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:

σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα, 

μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο. 

Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,

μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο, 

και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου 

τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα. 

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, 

σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: 

σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο, 

παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι, 

που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,

που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

(Pablo Neruda)

Καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Μια νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη.

Δεν ήξερε πως να βελτιώσει την κατάσταση και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο καινούριο προέκυπτε.

Η μητέρα της, λοιπόν, την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το κάθε ένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο αυγά και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν χωρίς να πει ούτε μία λέξη.

Μετά από λίγη ώρα έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ' το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά και τα έβαλε σε ένα άλλο μπολ. Μετά τράβηξε τον καφέ απ' τη φωτιά και τον έβαλε σε ένα φλυτζάνι.

Γυρνώντας στην κόρη της τη ρώτησε:
- Πες μου τι βλέπεις;
- Καρότα, αυγά και καφέ!
απάντησε η κόρη.

Η μητέρα της την τράβηξε πιο κοντά και της ζήτησε ν' αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά. Μετά η μητέρα ζήτησε απ' την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού το ξεφλούδισε προσεκτικά, παρατήρησε πως το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος η μητέρα ζήτησε απ' την κόρη της να πιεί μια γουλιά καφέ... Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύριζε το πλούσιο άρωμά του. Μετά ρώτησε:
- Τι σημαίνουν όλα αυτά, μητέρα;

Η μητέρα τής εξήγησε ότι το καθένα από αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχει αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή, το βραστό νερό. Το κάθε ένα, όμως, αντέδρασε διαφορετικά.

Το καρότο αρχικά μπήκε στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε κι έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα προστάτευε το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτηση στο βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

Όμως, οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους στο βραστό νερό, άλλαξαν το νερό!

Είμαι φύγας

Το Alentejo από το τραίνο

Το τίποτα με γύρω του το τίποτα παντού

και λίγα δέντρα ανάμεσα

όχι και τόσο πράσινα,

μήτε λουλούδι μήτε ποταμός εδώ.

Κόλαση αν υπάρχει, τότε την έχω βρει,

γιατί αν δεν είν’ εδώ, πού, πού στο Διάολο είναι;

Είμαι φυγάς

Είμαι φυγάς,

μόλις γεννήθηκα

μ’ έκλεισαν μέσα μου

αλλά διέφυγα.

Μέσ’ από κάμπους και βουνά,

ελπίζω η ψυχή μου

ποτέ να μη με βρει.

Γιατί επιθυμώ

Γιατί επιθυμώ

αυτά που δε χρειάζομαι;

Γιατί η ψυχή μου, σαν φωτιά

ή σαν μια φλογισμένη, αφηρημένη απληστία,

πάντα το υψηλό αναζητά;

Γιατί αν όχι επειδή

η ψυχή, ψυχή είναι;

Ποιος να την ξέρει την αιτία

όταν στα γενικά είναι σκορπισμένη

στους νόμους της κρυμμένη;

Αλλά δεν έχει σημασία.

αυτό που αληθινά με μαραζώνει

είναι η ένταση της σκέψης

που η μάταιη αναζήτηση μου φέρνει

αυτού που επιθυμώ αλλά δε βρίσκω.

Λάμπει χαρούμενος ο ήλιος

Λάμπει χαρούμενος ο ήλιος

είν’ τα χωράφια πράσινα και χαρωπά

αλλά η δική μου η καρδιά πονά

για κάτι μακρινό

για σένανε πονά,

για το δικό σου το φιλί

κι η αλήθεια του

δε με πολυενδιαφέρει.

Μονάχα εσύ.

Ξέρω πώς λαμπυρίζει η θάλασσα

κάτω απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού

και ξέρω πώς αστράφτουνε τα κύματα

όλα μαζί και το καθένα χωριστά

μα είμαι μακριά σου,

πολύ, πολύ μακριά σου

κι αυτό είναι που με νοιάζει αληθινά.

Μονάχ’ αυτό.

Ω ναι, λαμπρός ο ουρανός

έτσι που είναι γαλανός,

ο αέρας και το φως μαζί

ω ναι, υπέροχος καιρός αλλά

τίποτ’ απ’ όλ’ αυτά δεν είσαι

κι απ’ το φιλί σου απουσιάζω

κι αυτό είν΄ αλήθεια λυπηρό

εδώ.

Λείπεις μονάχα εσύ.

(Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa)

Η μόνη αθωότητα

Η ματιά μου είναι καθαρή σαν ενός ηλιοτρόπιου.
Είναι συνήθεια μου να περπατάω τους δρόμους
Κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά
Και μερικές φορές κοιτάζοντας πίσω μου,
Και ότι βλέπω κάθε στιγμή
Είναι ότι δεν είδα πριν,
Και είμαι πολύ καλός στο να παρατηρώ πράγματα.
Είμαι ικανός να νιώθω τον ίδιο θαυμασμό
Που θα ένιωθε ένα νεογέννητο παιδί
Αν παρατηρούσε ότι είχε πραγματικά και αληθινά γεννηθεί.
Νιώθω κάθε στιγμή ότι έχω μόλις γεννηθεί
Σ’ έναν εντελώς καινούργιο κόσμο…

Πιστεύω στον κόσμο όπως σε μία μαργαρίτα,
Επειδή τον βλέπω. Αλλά δεν τον σκέφτομαι,
Επειδή το να σκέφτεσαι είναι το να μην κατανοείς.
Ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για εμάς για να τον σκεφτόμαστε
(Το να σκέφτεσαι είναι να έχεις μάτια που δεν βλέπουν καλά)
Αλλά να τον βλέπεις και να είσαι σε συμφωνία.

Δεν έχω καμία φιλοσοφία, έχω αισθήσεις…
Αν μιλώ για τη Φύση δεν είναι επειδή γνωρίζω τι είναι
Αλλά επειδή την αγαπώ, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο
Επειδή αυτοί που αγαπούν δεν γνωρίζουν τι αγαπούν
Ή γιατί αγαπούν, ή τι είναι η αγάπη.

Η αγάπη είναι αιώνια αθωότητα,
Και η μόνη αθωότητα είναι να μην σκέφτεσαι…

 (Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa)