Να ονειρεύεσαι

"Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ'αγαπούσε και με ήξερε καλά. 
Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν. 
Καμιά φορά και σκοτώνουν. 
Ομως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. 
Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. 
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου.
Τότε σώζεσαι.
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτε δεν είναι στη ζωή το παν!
Εχει και παρακάτω, έχει και άλλο.
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Οταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του,
είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.
Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος.
Οσο χάνεις, τόσο κολλάς.
Εχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.
Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.
Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες.
Εκτός αν
πετύχεις στις καλές του το Θεό.
Συμβαίνει.
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή.
Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ'έπαιρνε.
Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ'έπαιρνε. 
Για να μαθαίνω."

(Αλκυόνη Παπαδάκη, «Βαρκάρισσα της χίμαιρας», 2001)

Εκεί που βρίσκεται το φώς (απόσπασμα)- "Να ζείς, να αγαπάς, να μαθαίνεις"

“Δεν ξέρω πόσοι από σας γνωρίζετε το καταπληκτικό έργο του Άρθουρ Μίλερ “Μετά την πτώση”. Είναι ίσως ένα από τα πιο παραγνωρισμένα έργα της αμερικάνικης λογοτεχνίας. Το έγραψε αμέσως μετά την αυτοκτονία της Μαίριλυν Μονρόε, που ήταν γυναίκα του και προσπάθησε να θέσει το ερώτημα που έθεσα κι εγώ πρωτύτερα και που σίγουρα έχετε θέσει κι εσείς στον εαυτό σας: Τι θα μπορούσα να κάνω για να σώσω κάποιον στη ζωή μου; Το έργο αυτό έλεγε: “Πρέπει να μάθω να συγχωρώ. Τους άλλους και τον εαυτό μου”. Υπάρχει μέσα ένα όμορφο κομμάτι που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Ένας από τους πιο υγιείς ήρωες λέει:

Νομίζω ότι είναι λάθος να ψάχνεις την ελπίδα έξω από τον εαυτό σου. Τη μια μέρα το σπίτι μυρίζει φρεσκοψημένο ψωμί και την άλλη καπνό και αίμα. Τη μια μέρα λιποθυμάς επειδή ο κηπουρός έκοψε το δάχτυλό του. Μια βδομάδα αργότερα δρασκελίζεις πτώματα παιδιών στον βομβαρδισμένο υπόγειο. Τι ελπίδα μπορεί να υπάρξει αν τα πράγματα είναι έτσι;

Γύρω στο τέλος του πολέμου προσπάθησα να πεθάνω. Κάθε νύχτα το ίδιο όνειρο ξαναγυρνούσε, μέχρι που δεν τολμούσα πια να κοιμηθώ και αρρώστησα. Έβλεπα πως είχα ένα παιδί. Αλλά ακόμη και μέσα στο όνειρο καταλάβαινα πως το παιδί ήταν η ζωή μου και ήτνα καθυστερημένο και προσπαθούσα να φύγω μακριά του. Αυτό όμως επέμενε να ανεβαίνει στην αγκαλιά μου και να γατζώνεται στα ρούχα μου, μέχρι που κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι, αν μπορούσα να το φιλήσω, να φιλήσω ότι μέσα του ήταν δικό μου, θα μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Έτσι έσκυψα πάνω στο τσακισμένο πρόσωπό του. Ήταν φριχτό. Μα το φίλησα. Νομίζω, Κουέντιν, πως πρέπει να πάρει κανείς τη ζωή του στην αγκαλιά του και να τη φιλήσει.

Φανταστικό συμπέρασμα. Δεν έχει σημασία ποιον έχεις πληγώσει, αν έμαθες να μην ξαναπληγώσεις. Δεν έχει σημασία τι λάθη έχεις κάνει, αν δεν τα ξανακάνεις. Όσο μαθαίνεις, όσο είσαι πρόθυμος να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και να τη φιλήσεις και να συνεχίσεις από εκεί, τότε υπάρχει ανάπτυξη. Τότε υπάρχει ζωή!